tag:blogger.com,1999:blog-69712825540908291212024-03-28T13:41:05.019+01:00AlfabetoEnrique Arias Beaskoetxea ________________________________________________________________________________________________________________________________________________________
Me he buscado en la luz, en el mar, en el viento.
_________________
Sophia de Mello Breyner Andresen Enrique Arias Beaskoetxeahttp://www.blogger.com/profile/13954250248479308051noreply@blogger.comBlogger426125tag:blogger.com,1999:blog-6971282554090829121.post-436518615501466082024-02-22T14:08:00.004+01:002024-02-22T14:10:58.671+01:00Sitio (Denise Levertov)<p><span style="font-family: georgia;"><span style="font-size: small;"><i>Hablándole al dolor</i></span></span></p><p><span style="color: black; font-family: georgia;"><span style="font-size: small;">Ah, dolor, no debiera darte el trato<br />de un perro vagabundo<br />que llega hasta la puerta trasera por si logra<br />un trozo de pan duro, un hueso mondo.<br />Debería confiar en ti.</span></span></p><p><span style="color: black; font-family: georgia;"><span style="font-size: small;">Debería halagarte y conseguir<br />que pasaras dentro y ofrecerte<br />un rincón propio,<br />con una vieja alfombra para echarte<br />y tu propia escudilla.</span></span></p><p><span style="color: black; font-family: georgia;"><span style="font-size: small;">Te piensas que no sé que llevas tiempo<br />instalado en mi porche.<br />Quieres que quede listo tu sitio genuino<br />antes de que sea invierno. Necesitas<br />tu nombre, tu collar, la chapa<br />de identificación. Y necesitas<br />el derecho a espantar a los intrusos,<br />a quedarte en casa y<br />sentirla como propia,<br />a mí como algo tuyo<br />y a ti<br />como mi propio perro.</span></span></p><p><span style="color: black; font-family: georgia;"><span style="font-size: small;"></span></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-size: small;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiof-a4hOjxnEF3t_cFHarz6AP9YlyJz2avY5aUM87mh5-l_kNDJ_xYd0nsvR7yTZ_ySNWNjo76onYK7ok50aPg0Fedt9qxa5-Z-719Gp_4kT1wdnX2ywAJQ7acI_nkQ_boz_c_2ZiEckfToR7vuySqeCp_AwqxJjIJRJjoDYuTdYY4sS2GZhRGosrqaf0L/s2010/Sitio.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1285" data-original-width="2010" height="205" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiof-a4hOjxnEF3t_cFHarz6AP9YlyJz2avY5aUM87mh5-l_kNDJ_xYd0nsvR7yTZ_ySNWNjo76onYK7ok50aPg0Fedt9qxa5-Z-719Gp_4kT1wdnX2ywAJQ7acI_nkQ_boz_c_2ZiEckfToR7vuySqeCp_AwqxJjIJRJjoDYuTdYY4sS2GZhRGosrqaf0L/s320/Sitio.jpg" width="320" /></a></span></div><span style="font-size: small;"><br /> </span><p></p><p><span style="font-family: georgia;"><span style="font-size: small;"> </span></span><span style="font-family: georgia;"></span><span style="font-family: times;"><i><span style="color: #2b00fe;"><span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;">____________________________________________________________________________</span></span></i></span></p><p><span style="font-size: small;"><span><span style="color: #2b00fe; font-family: georgia;">Antología poética<br />Denise Levertov (Ilford, Essex, 24 de octubre de 1923 – Seattle, 20 de diciembre de 1997)</span></span></span></p><p><a href="https://icariaeditorial.com">
</a></p><p align="left" class="western" lang="zxx" style="font-weight: normal; line-height: 115%; text-decoration: none;">
<span style="color: #0000cc; font-size: small;"><span style="font-family: Georgia, serif;"><a href="https://www.hiperion.com/"><span style="color: #2b00fe;">Ediciones<u>
Hiperión</u></span></a><span style="color: #2b00fe;">, 2013</span></span></span></p>
<p><a href="https://icariaeditorial.com"><style type="text/css">p { color: #0000cc; line-height: 115%; text-align: left; margin-bottom: 0cm; background: transparent; text-decoration: none }p.western { font-family: "Georgia", serif; font-size: 10pt; so-language: zxx; font-weight: normal }p.cjk { font-family: "Noto Sans CJK SC Regular"; font-size: 10pt; so-language: zxx; font-weight: bold }p.ctl { font-family: "FreeSans"; font-size: 10pt; so-language: zxx; font-weight: demi-bold }a:visited { color: #800000; so-language: zxx; text-decoration: underline }a:link { color: #000080; so-language: zxx; text-decoration: underline }</style></a><span style="color: #2b00fe; font-family: georgia; font-size: x-small;"> </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="color: black; font-family: times;"><i>La forma orgánica sustenta los versos de Levertov; sus poemas no tienen sentido sin la vieja interacción entre el significado y la forma. De ahí que la empatía sirva para que su poesía fluctúe hasta lograr la reconciliación de contrarios dentro del universo mediante el proceso dialógico. Tal es en esencia la armonía del mundo explicada en su poesía. La estética de Levertov radica en el uso del espacio poético como un microcosmos donde recrear con fidelidad cuantos fragmentos de realidad ha descubierto en su indagar incansable. La forma orgánica pone el acento en la entidad del poema como un organismo vivo, sujeto a procesos de transformación y de evolución, sin un esquema de comportamiento fijado por las leyes métricas, sino por esas mismas reglas que justifican y mantienen la vida en el universo. La poesía de Levertov no obedece a patrones formales establecidos, sino que recurre a la disposición e interacción de recursos visuales, auditivos y táctiles en la página.<br />[Prólogo de Cristina Gámez y Bernd Dietz]<br /></i></span></p>Enrique Arias Beaskoetxeahttp://www.blogger.com/profile/13954250248479308051noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6971282554090829121.post-84792291574379972402024-01-10T13:19:00.017+01:002024-02-24T14:00:45.935+01:00Destierro (Silvia Mistral)<div style="text-align: left;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><i>12 de junio</i></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;">Brilla el sol sobre el río. Unas mujeres, junto a una casita blanca, lavan la ropa con brío. Han embarcado todos los refugiados por orden alfabético. Se anuncia una salida. Unos agentes, somnolientos, pasean a lo largo del espigón. Son la última visión del «<i>allez, allez</i>», la última estampa del militarismo francés. Vuela el pensamiento hacia los que quedan encerrados en la arena inhóspita de las playas de los Pirineos Orientales. El único representante que nos despide, en esta mañana cubierta por una neblina de fin de primavera, que el sol deshace con sus rayos dorados, es Fernando Gamboa. Los demás han regresado, por la noche, a Burdeos y no han regresado, todavía, en el momento de la partida.<br />Voces portuarias se escuchan entre las cuerdas y las máquinas. Se eleva el ancla, con estrépito, y la sirena del buque entona su preludio de despedida. Los rechazados se agrupan en el muelle con los nervios tensos y los ojos llenos de lágrimas.<br />Cuando el <i>Ipanema</i> se aleja del espigón, unos y otros lanzan tres gritos:<br />— ¡Viva México! ¡Viva Cárdenas! ¡Viva la República!<br />Nadie da un hurra a Francia.<br />Cuando el barco abandona el lecho del Gironda para adentrarse en el golfo de Vizcaya, pienso qué absurdas e inesperadas situaciones conducen al viaje —invitación al destierro— lanzándonos lejos de la tierra nativa. Bien decía Goethe que «nunca se va más lejos que cuando no se sabe a dónde se va».</span></div><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgSjwxij_K3nTTwauljOuBq8GxICjKGEZ4i15PSRNvDeNMdWCMuK4joQUcLxrjau3WIZ_c6nyMbrW9GJBYAGXk1QHGUd0UuK0T6OLKmNV-ZfZPZ3WODU3hHPxScGs8Bj5M_TuDnNOj3o1MJv49PWbSnX33St6Je8peQMRRaOy4sesaOmvctcsERYtDSlyHG/s665/Destierro.jpg" style="clear: left; color: black; float: left; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img alt="Destierro (Silvia Mistral)" border="0" data-original-height="389" data-original-width="665" height="187" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgSjwxij_K3nTTwauljOuBq8GxICjKGEZ4i15PSRNvDeNMdWCMuK4joQUcLxrjau3WIZ_c6nyMbrW9GJBYAGXk1QHGUd0UuK0T6OLKmNV-ZfZPZ3WODU3hHPxScGs8Bj5M_TuDnNOj3o1MJv49PWbSnX33St6Je8peQMRRaOy4sesaOmvctcsERYtDSlyHG/w320-h187/Destierro.jpg" title="Destierro (Silvia Mistral)" width="320" /></a></div><br /><p></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;"> </span><span style="font-family: times;"><i><span style="color: #2b00fe;"><span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;">____________________________________________________________________________</span></span></i></span></p><p><span style="font-size: small;"><span style="color: #2b00fe; font-family: georgia;">Éxodo<br />Silvia Mistral (La Habana, 1 de diciembre de 1914 - Ciudad de México, 26 de julio de 2004)</span></span></p><p><span style="font-size: small;"><span style="color: #2b00fe;"><span style="font-family: Georgia, serif;"><a href="https://icariaeditorial.com"><span style="color: #2b00fe;">Icaria Editorial</span></a>, 2009<br /><br /></span></span></span><span style="color: black; font-family: georgia; font-size: x-small;"></span></p><div style="color: black; text-align: justify;"><span style="font-family: times; font-size: small;"><i>Nada más llegar a México, Silvia Mistral (adoptó ese seudónimo en homenaje al poeta francés Frédéric Mistral) se establece en Ciudad de México junto a su compañero, el dirigente ácrata Ricardo Mestre, un alma inquieta que no pierde el tiempo y funda enseguida una editorial, Minerva. Mestre había sido durante la guerra director del diario Catalunya, comisario cultural y miembro del comité de Defensa de la CNT. El primer libro que publicará Ediciones Minerva será Éxodo, con prólogo de León Felipe, una prestigiosa voz (acababa de publicar «Español del éxodo y del llanto») que le otorgó un sello de calidad a la obra de Mistral. Previamente, el diario de Mistral se había publicado por entregas en el semanario mexicano Hoy. La escritora reelaboró luego el texto —en el que se combina el dietario y la crónica urgente de un desarraigo colectivo— para introducir referencias literarias y políticas. La portada es obra de otro transterrado de la primera hora, el artista sevillano Francisco Carmona. Pese a su calidad literaria y su valor testimonial, Éxodo pasará sin pena ni gloria por el mundo editorial mexicano. Apenas se vendieron unos pocos libros de los 3.000 ejemplares editados. La precaria edición realizada por Mestre jugó en su contra. Pero sin duda la doble condición de mujer y exiliada poco conocida también le pasó factura a Mistral. La autora achacaría también más tarde la escasa repercusión de la obra a motivos políticos, como recordaba en una carta enviada a la escritora Anna Caballé en 1996: “Fuera por la modestia de la edición hecha por mi esposo o por otros factores como el hecho de estar los suplementos culturales en manos de los comunistas y yo haber incluido en el relato los interrogatorios del representante mexicano en Burdeos, no tuvo (la obra) mucha difusión”. La reedición del libro tendría que esperar 70 años hasta que la editorial Icaria lo diera a conocer en España en 2009 bajo la edición crítica del catedrático José Colmeiro.<br /></i>[César G. Calero. <a href="http://ctxt.es">ctxt.es<span>]</span></a><i><a href="http://ctxt.es"><span><br /></span></a></i></span></div>Enrique Arias Beaskoetxeahttp://www.blogger.com/profile/13954250248479308051noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6971282554090829121.post-57809370451224813972023-11-26T17:05:00.014+01:002024-02-24T14:02:06.026+01:00Absorta (Lola Mascarell)<p><span style="font-family: georgia;"><span style="color: #2b00fe; font-size: small;"><i>absorta<br /><br /></i></span></span></p><div style="text-align: left;"><span style="font-family: georgia;">Est<span style="font-size: small;">oy oyendo el agua<br />caer contra el tejado y no la veo,<br />no veo su descenso en mi ventana,<br />ni su mancha de nube entre las cosas.</span></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: georgia;"><span style="font-size: small;">¿Adónde se nos vuela la conciencia<br />cuándo todo se borra y aparece<br />un vacío sin nombre y sin paisaje<br />donde una vez se alzara el mundo en orden?</span></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: georgia;"><span style="font-size: small;">Hay un raro misterio<br />en este resbalar de la mirada<br />más allá del contorno y de las formas.<br />Hay un raro caer en este trance<br />del mirar que no mira, que se hunde<br />nadie sabe en qué abismo bajo el agua<br />lejana de qué origen.</span></span></div><p><span style="font-family: georgia;"><span style="font-size: small;"></span></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: georgia;"><span style="font-size: small;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgmlPvrK-TYkper3DBV34f3JYa6fw-GYVzY8VQDos6TIufsuByyZgawXUxd2zDJvTVXhr-cmtzb3MgcveImAOkkvbYDVhYfKMjxguzorELQ3p_tXlZApEc10Avf_TPR10It4TvnH7ZJUP0K1EQoT3ufilD1sOYT2dKvX2OGK6d23mUlRDNxSp2uFgTIledS/s2835/Absorta.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="Absorta (Lola Mascarell)" border="0" data-original-height="1877" data-original-width="2835" height="265" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgmlPvrK-TYkper3DBV34f3JYa6fw-GYVzY8VQDos6TIufsuByyZgawXUxd2zDJvTVXhr-cmtzb3MgcveImAOkkvbYDVhYfKMjxguzorELQ3p_tXlZApEc10Avf_TPR10It4TvnH7ZJUP0K1EQoT3ufilD1sOYT2dKvX2OGK6d23mUlRDNxSp2uFgTIledS/w400-h265/Absorta.jpg" title="Absorta (Lola Mascarell)" width="400" /></a></span></span></div><span style="font-family: georgia;"><span style="font-size: small;"><br /> </span></span><p></p><p><span style="font-family: times;"><i><span style="color: #2b00fe;"><span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;">____________________________________________________________________________</span></span></i></span></p><p><span style="color: #2b00fe; font-family: georgia; font-size: small;">Mientras la luz<br />Lola Mascarell (Valencia, 27 de mayo de 1979)</span></p><p><span style="color: #2b00fe; font-size: small;"><span style="font-family: Georgia, serif;"><a href="https://pre-textos.com/"><span style="color: #2b00fe;">Editorial
Pre-Textos</span></a>, 2013<br /><br /></span></span><span style="color: black; font-family: georgia; font-size: x-small;"></span></p><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: times;">De<b> </b>su obra ha dicho la autora:<i> “Hay una idea
vaga, tal vez, que gira en torno a ese instante en que todo está a punto
de desvanecerse, de ser borrado, ese momento previo a la noche, pero que
todavía sigue siendo territorio de luz. Y de ahí surge la necesidad de
cantar esa luz mientras la luz persiste, cantarla mientras se apaga para
hacerla durar. El adverbio, mientras me sugiere esa doble lectura, esa
tonalidad agridulce, porque tiene algo que nos lleva a celebrar la
duración de las cosas, pero a la vez contiene ya en sí mismo algo de
despedida.”<br /></i></span><span style="font-family: times;">En este poemario hay una constante celebración del instante, ese
espacio breve e intenso entre la luz que aparece y su despedida, ese <i>“mientras la luz”</i> permanece en el fulgor de su exuberancia esplendorosa. En el primer poema del libro, que se titula de igual forma, dice: <i>“… Todo está en la ventana, soy el marco/ que reúne y contiene los compases/ de este instante inmortal, de este intervalo./…”. </i>Y en esta celebración hay un cierto paralelismo al <i>haiku,</i> en cuanto la poeta se coloca fuera del suceso, como aquellos <i>haijines</i> recorre su camino y descubre el espíritu del mundo.</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="color: black; font-family: times;">[Francisco Basallote. <a href="http://www.papel-literario.com">www.papel-literario.com</a>]<i><br /></i></span></div><p></p>Enrique Arias Beaskoetxeahttp://www.blogger.com/profile/13954250248479308051noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6971282554090829121.post-47471874275644567042023-10-24T14:18:00.014+02:002024-02-24T14:02:40.082+01:00Final (Javier Cercas)<div style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">Le hablé de todas estas cosas y de otras, y a medida que lo hacía supe que Jenny tenía razón, que Marcos tenía razón: debía terminar el libro. Lo terminaría porque se lo debía a Gabriel y a Paula y a Rodney, también a Dan y a Jenny, pero sobre todo me lo debía a mí, lo terminaría porque era un escritor y no podía ser otra cosa, porque escribir era lo único que podía permitirme mirar a la realidad sin destruirme o sin que cayera sobre mí una casa ardiendo, lo único que podía dotarla de un sentido o de una ilusión de sentido, lo único que, como había ocurrido durante aquellos meses de encierro y trabajo y vana espera y seducción o persuasión o demostración, me había permitido vislumbrar de veras y sin saberlo el final del viaje, el final del túnel, el boquete en la puerta de piedra, lo único que me había sacado del subsuelo a la intemperie y me había permitido viajar más deprisa que la luz y recuperar parte de lo que había perdido entre el estrépito del derribo, terminaría el libro por eso y porque terminarlo era también la forma de que, aunque encerrados en estas páginas, Gabriel y Paula permaneciesen de algún modo vivos, y de que yo dejase de ser quien había sido hasta entonces, que fui con Rodney —mi semejante, mi hermano—, para convertirme en otro, para ser de alguna manera y en parte y para siempre Rodney. Y en algún momento, mientras seguía contándole a Marcos mi libro sabiendo ya que iba a terminarlo, me asaltó la sospecha de quizá no lo había abandonado dos semanas atrás porque no quisiera terminarlo o no estuviera seguro de que mereciera la pena terminarlo, sino porque no que quería terminarlo: porque cuando estaba vislumbrando su final —cuando casi sabía lo quería decir esta historia, porque ya casi lo había dicho; cuando casi había llegado a donde quería llegar, precisamente porque nunca había sabido adónde iba— me pudo el vértigo de ignorar lo que habría al otro lado, que abismo o espejo me aguardaba más allá de estas páginas, cuando tuviera de nuevo todos los caminos por delante. Y fue entonces cuando no solo supe el final exacto de mi libro, sino también cuando hallé la solución que estaba buscando.</span></div><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;"> </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiET5-cboJGEcEuoE5aV3pUyA7xrbqASvjoslSMRm75oZckJTS4EcphAfcGIqU8d6R32dUZwOGVPgv4jBse_fwLmzXZiRX2ixDsj9rUlZWqoRuxsT5MJ0WC2JC37enOr0WZr_cizBIwRzBGlGBE8B51dTpRpRCu0TF1d_Ve0Y52ozFygFGiq-5L5nKpoEcQ/s550/1000032455.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="Final (Javier Cercas)" border="0" data-original-height="310" data-original-width="550" height="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiET5-cboJGEcEuoE5aV3pUyA7xrbqASvjoslSMRm75oZckJTS4EcphAfcGIqU8d6R32dUZwOGVPgv4jBse_fwLmzXZiRX2ixDsj9rUlZWqoRuxsT5MJ0WC2JC37enOr0WZr_cizBIwRzBGlGBE8B51dTpRpRCu0TF1d_Ve0Y52ozFygFGiq-5L5nKpoEcQ/w400-h225/1000032455.jpg" title="Final (Javier Cercas)" width="400" /></a><span style="font-family: georgia;"></span></div><br /><span style="font-family: georgia;"><br /> </span><span style="font-family: georgia; font-size: small;"></span><span style="font-family: times;"><i><span style="color: #2b00fe;"><span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;">____________________________________________________________________________</span></span></i></span><p></p><p></p><div><span style="font-size: small;"><span style="color: #2b00fe; font-family: georgia;"><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-weight: normal;"><span><span><span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div><span style="font-size: small;"><span style="color: #2b00fe; font-family: georgia;"><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-weight: normal;"><span><span><span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div><span style="font-size: small;"><span style="color: #2b00fe; font-family: georgia;"><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-weight: normal;"><span><span><span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div><span style="font-size: small;"><span style="color: #2b00fe; font-family: georgia;"><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-weight: normal;"><span><span><span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div><span style="font-size: small;"><span style="color: #2b00fe; font-family: georgia;"><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-weight: normal;"><span><span><span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div><span style="font-size: small;"><span><span><span><span style="color: #2b00fe;"><span><span style="font-family: georgia;"><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-weight: normal;"><span><span><span>La velocidad de la luz<br />Javier Cercas (Ibahernando, Cáceres, 6 de abril de 1962)<br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span><span><span style="color: #2b00fe;"><span><span><span style="font-family: georgia;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-weight: normal;"><span><span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span><div align="left" lang="zxx" style="font-weight: normal; text-decoration: none;">
<span style="color: #0000cc;"><span style="font-family: Georgia, serif;"><span style="font-size: small;"><span style="color: #2b00fe;"><a href="https://www.planetadelibros.com/editorial/tusquets-editores/59">Tusquets
Editores</a>, </span><span style="color: #2b00fe;">2005</span></span></span></span></div><span style="font-size: small;"><span><span><span><span style="color: #2b00fe;"><span><span><span style="font-family: georgia;"></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div><span style="font-size: small;"><span><span><span><span><span style="font-family: georgia;"><span style="color: #2b00fe;"> </span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><span><span style="font-family: times;"></span><span style="font-family: times;"><i>La velocidad de la luz es la historia de una amistad que empieza en 1987, cuando el narrador, un joven aspirante a novelista, viaja a una universidad del Medio Oeste estadounidense y conoce a Rodney Falk, su compañero de despacho, un excombatiente de Vietnam huraño e inabordable, ferozmente lúcido y corroído en secreto por su pasado.<br />El narrador tendrá que hacer su propio viaje a los abismos antes de emprender el viaje de regreso hasta el otro lado del océano y volver a visitar a su viejo compañero Rodney, a quien la vida lo llevó a una guerra en la que no creía, contra la que protestó en vano, pues al final se impondría como una nube gris y devastadora que empañó su mirada y lo llevó a trompicones por la vida.<br />A nuestro narrador no sería la guerra, sino el éxito lo que lo haría transitar desde la cándida e irreverente juventud a la madurez, con su seductora como corrosiva alfombra roja que nos lleva a creernos dueños del mundo o por lo menos personas de éxito que pueden por ello tachonar sobre las rutas de otros.<br />La velocidad de la luz mantiene un ritmo que nos inquieta porque nos deja a la espera de un suspenso preconcebido, fruto de nuestros clichés sobre los temas de guerra y sus supervivientes. Con aparente tranquilidad, Javier Cercas teje su hilo de Ariadna para llevarnos hasta sentir los estragos de la culpa y la estupidez de las decisiones de quien solo tiene ojos para ver su propia nariz.<br /></i>[Sofía Gómez - Revista Vagabunda Mx]<i><br /></i></span></span></span></div>Enrique Arias Beaskoetxeahttp://www.blogger.com/profile/13954250248479308051noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6971282554090829121.post-81797839344888714602023-09-24T18:08:00.006+02:002024-01-31T12:32:27.466+01:00Ensueño (Ernestina de Champourcin)<div style="text-align: left;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><i><span style="color: #2b00fe;">El último ensueño </span><br /></i></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"> </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;">Prende a mi vestido capullos de almendro,<br />perfuma de nardo mis negros cabellos<br />y entierra entre flores los tristes recuerdos.<br />Apaga las luces… pero haz que a lo lejos<br />Beethoven suspire, nostálgico y lento.<br />Cerraré los ojos y sobre mis dedos<br />se irá deshojando, silencioso y yerto,<br />el llanto divino del último ensueño.<br /><br />Entorna las puertas. Deshaz este velo<br />que tejí con plata. ¡Ya sólo deseo<br />descansar tranquila! Cuando esté deshecho,<br />recoge sus hilos, bésalos y… luego<br />deja que mis manos vayan componiendo<br />con las hebras rotas el postrer ensueño.<br /><br />Mi vida se acaba. ¡Ya sé que me muero!<br />Y quiero extinguirme, muda, sonriendo,<br />con el alma alegre y el corazón lleno<br />de bellas quimeras, guardando en mi pecho<br />toda la agonía del postrer momento.<br />¡Déjame que muera viviendo mi ensueño!</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"> </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgrjhLkRLVIMxy50CPdDqsL_EJUYJAu-dUWtQFMyhTOH2T78e7e3HRiTjDXXoD3W0U4LtFhRQ_LIwIHUG-qvBFsVgA4MxAloAuknssHAXEUs0MGXg_39PyUWT6RqaN5YGAncenx6MnAN5tI2jrba-5lhTGGM4NqGlaa0a797Kpc_5qCIjlDMzgiyAb_pmAx/s975/Ensue%C3%B1o.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="Almendro En Flor - Vincent Van Gogh" border="0" data-original-height="762" data-original-width="975" height="250" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgrjhLkRLVIMxy50CPdDqsL_EJUYJAu-dUWtQFMyhTOH2T78e7e3HRiTjDXXoD3W0U4LtFhRQ_LIwIHUG-qvBFsVgA4MxAloAuknssHAXEUs0MGXg_39PyUWT6RqaN5YGAncenx6MnAN5tI2jrba-5lhTGGM4NqGlaa0a797Kpc_5qCIjlDMzgiyAb_pmAx/w320-h250/Ensue%C3%B1o.jpg" title="Ensueño (Ernestina de Champourcin)" width="320" /></a></div><br /> </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"> </span><span style="font-family: times;"><i><span style="color: #2b00fe;"><span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;">____________________________________________________________________________</span></span></i></span><p></p><div><span style="font-size: small;"><span style="color: #2b00fe; font-family: georgia;"><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-weight: normal;"><span><span><span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div><span style="font-size: small;"><span style="color: #2b00fe; font-family: georgia;"><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-weight: normal;"><span><span><span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div><span style="font-size: small;"><span style="color: #2b00fe; font-family: georgia;"><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-weight: normal;"><span><span><span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div><span style="font-size: small;"><span style="color: #2b00fe; font-family: georgia;"><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-weight: normal;"><span><span><span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div><span style="font-size: small;"><span style="color: #2b00fe; font-family: georgia;"><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-weight: normal;"><span><span><span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div><span style="font-size: small;"><span><span><span style="color: #2b00fe;"><span><span style="font-family: georgia;"><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-weight: normal;"><span><span><span>Antología poética<br />Ernestina de Champourcin (Vitoria, 10 de julio de 1905 - Madrid, 27 de marzo de 1999)</span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span><span><span style="color: #2b00fe;"><span><span><span style="font-family: georgia;"><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-weight: normal;"><span><span><span> </span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-weight: normal;"><span><span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span><span style="font-family: georgia;"><br /><a href="https://www.torremozas.com/" target="_blank">Ediciones Torremozas</a>, 1988</span></span></span></span></span></span></span></div><div><span style="font-size: small;"><span><span><span><span style="font-family: georgia;"><span style="color: #2b00fe;"> </span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><span style="font-family: times;"></span><span style="font-family: times;"><i>“Solo creo en Dios y en la belleza —confiesa Ernestina a Carmen Conde—. No me queda sitio para nada más. ¡Ah! Y en amistades de carácter espiritual como la nuestra, sin distinción de sexos”. Ernestina concibe la experiencia religiosa en un sentido amplio y poético. Su devoción —matiza— “es más bien misticismo; cierto fondo de exaltación que aplico de un modo especial a todas las cosas. Por ejemplo, siento a Dios más cerca al escribir un Poema que rezando ante imágenes […]; vuelvo a repetírtelo: para mí Dios es la Belleza”. Ernestina no era una mujer conformista, sino un espíritu rebelde. No aceptó la tutela de su aristocrática familia, que le recriminó apoyar a la Segunda República. No se alineó con ninguna vanguardia, pese al interés que le suscitaron como escritora. En su única novela, La casa de enfrente, no justificó ni ocultó los crímenes de las milicias revolucionarias en el Madrid sitiado por los militares sublevados. No se sometió al materialismo imperante, que aconsejaba celebrar la finitud y olvidarse de la eternidad. Siempre buscó la pureza y el infinito. “El lirio es la flor simbólica de nuestra juventud —escribe—. Ávida, tensa, en el afán supremo de huir; empeñada en buscarse a sí misma lejos, entre la flecha inmóvil de lo infinito”. </i></span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><span style="font-family: times;"><i></i>[Rafael Narbona - El cultural]<i></i></span></span></div></div>Enrique Arias Beaskoetxeahttp://www.blogger.com/profile/13954250248479308051noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6971282554090829121.post-1236034962285192902023-08-28T14:02:00.010+02:002024-02-24T14:03:14.674+01:00Tiniebla (Manuel Altolaguirre)<div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;">¡Cerrad todas mis puertas!<br />Que angustioso, del centro<br />de mi tiniebla brote<br />el fantasma apretado;<br />que su presencia ahuyente<br />las músicas, los roces,<br />los perfumes, las vistas;<br />que su silencio agrande<br />la sala inmensamente.<br /><br />¡Cerrad todas mis puertas!<br />Que este dolor se encuentre<br />desconocido, inmóvil;<br />que apague mis sentidos<br />y todo se haga de noche:<br />mi carne, el aire, todo;<br />no pueda tener límites;<br />que para mí no queden<br />ni luces ni alegrías.</span></div><p></p><div style="text-align: left;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgpy-f0UDyX8rvHNtm-htrSzAhHUFrw_IMvndAHgNi0EWe7_51yrmbk20jkTUfuOSsXl0C4o3PWU0mvqf2ivbaPc0ue-_UjOjY_TjnQQLC-lzFrcY0ZYr7040sNsBpvUUEIsj7kNeJYxoyGVdsYQChzUXUzHj6joTJ1FOWD-10baXz2S_aOosdQzlrJgDEP/s356/Tiniebla.jpg" style="clear: left; margin-bottom: 1em;"><img alt="Tiniebla (Manuel Altolaguirre)" border="0" data-original-height="356" data-original-width="235" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgpy-f0UDyX8rvHNtm-htrSzAhHUFrw_IMvndAHgNi0EWe7_51yrmbk20jkTUfuOSsXl0C4o3PWU0mvqf2ivbaPc0ue-_UjOjY_TjnQQLC-lzFrcY0ZYr7040sNsBpvUUEIsj7kNeJYxoyGVdsYQChzUXUzHj6joTJ1FOWD-10baXz2S_aOosdQzlrJgDEP/w264-h400/Tiniebla.jpg" title="Tiniebla (Manuel Altolaguirre)" width="264" /></a></div><span style="font-family: times;"><i><span style="color: #2b00fe;"><span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;">____________________________________________________________________________</span></span></i></span><p></p><div><span style="font-size: small;"><span style="color: #2b00fe; font-family: georgia;"><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-weight: normal;"><span><span><span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div><span style="font-size: small;"><span style="color: #2b00fe; font-family: georgia;"><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-weight: normal;"><span><span><span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div><span style="font-size: small;"><span style="color: #2b00fe; font-family: georgia;"><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-weight: normal;"><span><span><span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div><span style="font-size: small;"><span style="color: #2b00fe; font-family: georgia;"><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-weight: normal;"><span><span><span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div><span style="font-size: small;"><span style="color: #2b00fe; font-family: georgia;"><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-weight: normal;"><span><span><span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div><span style="font-size: small;"><span><span style="color: #2b00fe;"><span><span style="font-family: georgia;"><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-weight: normal;"><span><span><span>Las islas invitadas<br />Manuel Altolaguirre (Málaga, 29 de junio de 1905 - Burgos, 26 de julio de 1959)</span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span><span><span style="color: #2b00fe;"><span><span><span style="font-family: georgia;"><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-weight: normal;"><span><span><span> </span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-weight: normal;"><span><span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span><span style="font-family: georgia;"><br /><a href="https://www.castalia.es/" target="_blank">Editorial Castalia</a>, 1972</span></span></span></span></span></span></div><div><span style="font-size: small;"><span><span><span style="font-family: georgia;"><span style="color: #2b00fe;"> </span></span></span></span></span></div><span style="font-family: times; font-size: small;"><i></i></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: times; font-size: small;"><i>Las islas invitadas comprende 137 poemas, casi toda la producción poética de la primera época de Altolaguirre. El libro está dividido en trece títulos: Ejemplo, Elegías, Luz y amor, El Héroe, Un día, Soledades, Fábulas, Noche humana, Roca maternal, La voz cruel, Vida poética, La lenta libertad y Lo invisible. Algunos de estos títulos corresponde a la obra anteriormente publicada por él, si bien muchos de los poemas no pertenecen a las colecciones anteriores.</i></span><br /><span style="font-family: times; font-size: small;"><i>Altolaguirre fue agrupando bajo cada título los poemas que consideraba más representativos de su quehacer poético. En su obra se trata del paso del tiempo, la percepción del disfraz del mundo, la intimidad amorosa, la vivencia del propio yo, un cierto recuerdo lorquiano, el sentimiento de la soledad fundido con el tema del Narciso y el homenaje a dos poetas románticos.</i></span><br /></div><div><span style="font-family: times; font-size: small;"><i></i>[De la Introducción de Margarita Smerdou Altolaguirre]<i><br /></i></span><p></p></div>Enrique Arias Beaskoetxeahttp://www.blogger.com/profile/13954250248479308051noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6971282554090829121.post-17798117969422794932023-06-19T13:36:00.013+02:002024-02-24T14:03:37.944+01:00Determinación (Adam Zagajewski)<div style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;">El aspecto más fascinante de su biografía es la férrea determinación de Rilke a esperar que las <i>Elegías de Duino</i> visitasen su mente poética. Tal vez sea éste un caso único en historia de la literatura: un gran poeta que aguarda largo tiempo un determinado poema -no "un gran poema" cualquiera sino uno en particular- aprehendiendo su auténtica naturaleza pero sin hacerse con él todavía. Ahora sabemos que las cuatro primeras elegías fueron escritas entre 1912 y 1914 y que hubo que esperar ocho años a las restantes. Desde este punto de vista se puede considerar la Primera Guerra Mundial tan sólo como un molesto contratiempo que impidió la llegada de los poemas -que era, por cierto, lo que Rilke pensaba muchas veces de la gran guerra de naciones-. No se limitó a esperar: más tarde, cuando una vez finalizada la guerra se le abrieron nuevas posibilidades, buscó con mayor o menor asiduidad, y contando con la ayuda de sus amigos, una casa, una torre, un lugar apacible del planeta en el recibir el mensaje del ángel. Al final eligió Suiza, uno de los pocos países europeos no desfigurados por las cicatrices de las trincheras. Como sabemos, las <i>Elegías de Duino </i>terminaron por llegar y dieron sentido a su peregrinar, a su espera, a su postergar, a su deambular de villa en villa, a su paciencia. Conformaron su vida como una obra de arte y lo convirtieron en un emblema de la poesía del siglo XX.<br />Nadie podrá admirar a Rilke como padre o marido; su fobia a ser amado no resulta precisamente convincente, pero la forma que tomó su vida mediante la poesía es admirable. Lloramos la muerte de Rilke por leucemia en Valmont (negándose, como sabemos, a conocer el nombre de su enfermedad), pero quizás un poco menos que la de otros artistas: ¿acaso no había anunciado que las <i>Elegías</i> ponían fin a su obra? ¿Cómo hubiera podido vivir después? ¿Coleccionando sellos?<br />¿Visitando países exóticos en compañía de otros jubilados? ¿Escribiendo en francés poemas mediocres? ¿Hay una forma más perfecta de ser poeta? A duras penas.</span></div><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgdXmf84AxnRcSMKg6CdOpXMh_W3dvbRtgVRWgFAnHhCbgOsh3CU4YnDwUj8Mh4Eh17VdaY-_FPYm0zI1xPzVXaiRnCdQ4A0LGwzUFyrN4k0bQy0aLUqP5EIKVASs1OlI-60GYywPTVoK7qK7sdrYV5PIq22mspZ331BA4US7weXwvfC8kIkGnEbyDvw421/s1152/Duino.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="Determinación (Adam Zagajewski)" border="0" data-original-height="648" data-original-width="1152" height="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgdXmf84AxnRcSMKg6CdOpXMh_W3dvbRtgVRWgFAnHhCbgOsh3CU4YnDwUj8Mh4Eh17VdaY-_FPYm0zI1xPzVXaiRnCdQ4A0LGwzUFyrN4k0bQy0aLUqP5EIKVASs1OlI-60GYywPTVoK7qK7sdrYV5PIq22mspZ331BA4US7weXwvfC8kIkGnEbyDvw421/w400-h225/Duino.jpg" title="Determinación (Adam Zagajewski)" width="400" /></a></span></div><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><br /> </span><p></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: times;"><i><span style="color: #2b00fe;"><span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;">____________________________________________________________________________</span></span></i></span></p><div><span style="font-size: small;"><span style="color: #2b00fe; font-family: georgia;"><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-weight: normal;"><span><span><span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div><span style="font-size: small;"><span style="color: #2b00fe; font-family: georgia;"><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-weight: normal;"><span><span><span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div><span style="font-size: small;"><span style="color: #2b00fe; font-family: georgia;"><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-weight: normal;"><span><span><span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div><span style="font-size: small;"><span style="color: #2b00fe; font-family: georgia;"><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-weight: normal;"><span><span><span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div><span style="font-size: small;"><span style="color: #2b00fe; font-family: georgia;"><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-weight: normal;"><span><span><span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div><span style="font-size: small;"><span style="color: #2b00fe;"><span><span style="font-family: georgia;"><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-weight: normal;"><span><span><span>Releer a Rilke<br />Adam Zagajewski (</span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span><span style="font-size: small;"><span style="color: #2b00fe;"><span><span style="font-family: georgia;"><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-weight: normal;"><span><span><span>Leópolis, Ucrania, </span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span><span style="font-size: small;"><span style="color: #2b00fe;"><span><span style="font-family: georgia;"><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-weight: normal;"><span><span><span>21 de junio de 1945 - </span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span><span style="font-size: small;"><span style="color: #2b00fe;"><span><span style="font-family: georgia;"><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-weight: normal;"><span><span><span>Cracovia, Polonia, </span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span><span style="font-size: small;"><span style="color: #2b00fe;"><span><span style="font-family: georgia;"><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-weight: normal;"><span><span><span>21 de marzo de 2021</span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span><span><span style="font-family: georgia;"><span><span class="LrzXr kno-fv wHYlTd z8gr9e">)</span></span></span><span><span style="font-family: georgia;"><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-weight: normal;"><span><span><span> </span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-weight: normal;"><span><span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span><span style="font-family: georgia;"><br /><a href="https://www.acantilado.es/" target="_blank">Editorial Acantilado</a>, 2017</span></span></span></span></span></div><div><span style="font-size: small;"><span><span><span style="font-family: georgia;"><span style="color: #2b00fe;"> </span></span></span></span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Times; font-size: small;"><i>Es cierto que el paradigma de la poesía moderna se ha establecido (quizás algo deba revisarse) en </i>La tierra baldía <i>de Eliot, en 1922. Pero las </i>Elegías de Duino<i> de Rilke -de ese mismo año- son otro inmenso camino de bellezas y modernidades, para mí superiores a los bastante posteriores </i>Cuatro cuartetos<i> (que son admirables) o los algo posteriores y rilkeanos </i>Sonetos a Orfeo<i>, más herméticos, aunque Rilke confesó que nunca quiso ese hermetismo.</i><br /><i>La Belleza rilkeana sólo puede ser con mayúsculas, como su refinado afán de que el hombre entre -pueda entrar- en la región que le es frontera: "¿Quién, si yo gritase, me oiría desde los órdenes angélicos? (…) Porque lo bello no es más que el comienzo de lo terrible, ese grado que todavía soportamos…".</i><br /><i>Poeta europeo por antonomasia (un europeo en alemán, que también escribió curiosos poemas menores en francés) acaso no es tan casual que muriera y esté enterrado en Suiza. Zagajewski lo explica y lo define bien desde varios ángulos: "Sí, Rilke el artista puro". Y mejor: "Rilke fue un elegante signo de interrogación en el margen de la historia". "Rilke, intemporal e indudable hijo de su propio tiempo". Más allá de las modas, un poeta inmenso.</i></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Times; font-size: small;">[El Mundo - Luis Antonio de Villena]</span><span style="font-family: Times; font-size: small;"><i><br /></i></span></div>Enrique Arias Beaskoetxeahttp://www.blogger.com/profile/13954250248479308051noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6971282554090829121.post-1555664008640418542023-05-18T12:28:00.009+02:002024-01-31T12:33:30.936+01:00Durmiente (Carlos Marzal)<div style="text-align: center;"><span style="font-family: times;"> La pequeña durmiente</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: georgia;"> </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: georgia;">No es que el mundo esté bien: es que no existe.<br />No hay nada alrededor:<br /><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span>sólo tu sueño.<br />Nada tiene más ley que tu abandono,<br />tu suave abjuración,<br />la dulce apostasía que te ausenta.</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: georgia;">No hemos fundado el mundo: nunca cambia.<br />Pero este cuadro es nuevo<br /><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span>--padre e hija--,<br />porque sólo el amor es diferente,<br />sin por ello dejar de ser lo mismo.</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: georgia;">El anchuroso mundo, que no importa,<br />gravita en torno a ti: lo has imantado,<br />y vive irreprochable hacia tu brújula.<br />Lo innúmero se rinde a tu unidad sencilla.</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: georgia;">Durmiente flor desnuda en mis palabras,<br />adormidera de los desencantos,<br />prístina amapola pálida.<br /><br /><br /></span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgBsTzJFcLn83dk1bE07aRISaghw5zIrvwh4k5flQsGvrajl2dhjwuxVYT-2Ts25RttAK2Cm0CyHAir7R1x8BJ8GHR15_oExkeqFH0uDFrTzhQJd63uPWNAFU95XeTSxZ5e0SJmCrEui6_1i6-3GzNNJd_kPeZIGqXeQJpwmgVDqC2meEjjOjoWeLhp4A/s498/Durmiente.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="Durmiente (Carlos Marzal)" border="0" data-original-height="355" data-original-width="498" height="228" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgBsTzJFcLn83dk1bE07aRISaghw5zIrvwh4k5flQsGvrajl2dhjwuxVYT-2Ts25RttAK2Cm0CyHAir7R1x8BJ8GHR15_oExkeqFH0uDFrTzhQJd63uPWNAFU95XeTSxZ5e0SJmCrEui6_1i6-3GzNNJd_kPeZIGqXeQJpwmgVDqC2meEjjOjoWeLhp4A/w320-h228/Durmiente.jpg" title="Durmiente (Carlos Marzal)" width="320" /></a></div><br /><span style="font-family: times;"><i><span style="color: #2b00fe;"><span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;">____________________________________________________________________________</span></span></i></span><div><span style="font-size: small;"><span style="color: #2b00fe; font-family: georgia;"><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-weight: normal;"><span><span><span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div><span style="font-size: small;"><span style="color: #2b00fe; font-family: georgia;"><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-weight: normal;"><span><span><span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div><span style="font-size: small;"><span style="color: #2b00fe; font-family: georgia;"><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-weight: normal;"><span><span><span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div><span style="font-size: small;"><span style="color: #2b00fe; font-family: georgia;"><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-weight: normal;"><span><span><span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div><span style="font-size: small;"><span style="color: #2b00fe; font-family: georgia;"><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-weight: normal;"><span><span><span> </span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div><span style="color: #2b00fe; font-size: small;"><span><span style="font-family: georgia;"><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-weight: normal;"><span><span><span>Fuera de mí<br />Carlos Marzal (</span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span><span><span style="font-family: georgia;"><span>Valencia, </span></span></span><span><span style="font-family: georgia;"><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-weight: normal;"><span><span><span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span><span style="font-family: georgia;"><span>8 de septiembre de 1961</span><span><span class="LrzXr kno-fv wHYlTd z8gr9e">)</span></span></span><span><span style="font-family: georgia;"><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-weight: normal;"><span><span><span> </span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-weight: normal;"><span><span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span><span style="font-family: georgia;"><br /><a href="https://www.visor-libros.com" target="_blank">Visor Libros</a>, 2004</span></span></span></span></div><div><span style="font-size: small;"><span><span style="font-family: georgia;"><span style="color: #2b00fe;"> </span></span></span></span></div><div style="text-align: justify;"><i><span style="font-family: times;">Pero si en </span></i><span style="font-family: times;">Metales pesados</span><i><span style="font-family: times;"> prevalecía el desconcierto indagatorio y las correspondientes zozobras expresivas, en su siguiente libro, </span></i><span style="font-family: times;">Fuera de mí (2004)</span><i><span style="font-family: times;">, domina más decididamente la entonación pletórica, el himno a la plenitud del ser. Abandonada por el poeta la pesquisa gnoseológica basada en la estricta observancia racionalista, ahora el conocimiento de lo primordial se define como </span></i><span style="font-family: times;">«un saber de sinsaber»</span><i><span style="font-family: times;">, o como la </span></i><span style="font-family: times;">«analfabeta ciencia de estar vivo»</span><i><span style="font-family: times;">. <br />...</span></i><br /><i><span style="font-family: times;">Aunque el poeta anuncia en el título su condición de ser enajenado, fuera de sí, en ningún lugar se propone una salida por la vía de la trascendencia, otro mundo para cuya posesión hubiera que renunciar a éste, pues el presente himno se funda en el nihilismo o nadismo de las creencias; al contrario, cuando se idea un paraíso que exige mortificación o negación del cuerpo, </span></i><span style="font-family: times;">«más nos encomendamos a estos límites / de paupérrima carne vanidosa».</span><i><span style="font-family: times;"> En los instantes de máximo fervor, el cuerpo queda convertido en </span></i><span style="font-family: times;">«fanal / de carne en que titilo»</span><i><span style="font-family: times;">, y el sujeto remeda el movimiento nervioso hacia la claridad </span></i><span style="font-family: times;">(«y voy que tiemblo»</span><i><span style="font-family: times;">) a través de la </span></i><span style="font-family: times;">«noche ufana del alma»</span><i><span style="font-family: times;">, señas de una tradición sanjuanista bajo cuyo peso el poeta avanza a tentones y trastabilla en las palabras: un testimonio éste de la cortedad del decir en la que ya no bastan las antiguas destrezas formales.</span></i><br /><i><span style="font-family: times;"></span></i></div></div><div style="text-align: left;"><i><span style="font-family: times;"></span></i><span style="font-family: times;">[Cervantes Virtual - Ángel L. Prieto de Paula]</span><i><span style="font-family: times;"><br /></span></i></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div>Enrique Arias Beaskoetxeahttp://www.blogger.com/profile/13954250248479308051noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6971282554090829121.post-12174262569019151712023-04-13T10:37:00.018+02:002024-01-30T13:12:23.142+01:00Caballo (Per Petterson)<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">El día después de llegar en autobús mi padre me había propuesto hacer una excursión a caballo de tres días, quería saber si me parecía una buena idea, y cuando le pregunté en qué caballos estaba pensando, respondió que en los de Barkland, y yo me entusiasmé y me pareció una idea estupenda. La verdad es que ahora me había adelantado con lo de los caballos, pero tampoco es que fuera una gran cabalgada lo que habíamos hecho Jon y yo en aquel prado, y no acabó muy bien, al menos no para mí, y tampoco para Jon, si tenemos en cuenta lo que había sucedido justo antes y todo lo que sucedió después, y el caso es que no había vuelto a oír una palabra sobre el asunto de la excursión desde aquel día. Así que me llevé una buena sorpresa la mañana en que abrí los ojos y oí relinchos y el piafar de caballos a través de la ventana abierta. Provenían del prado que se extendía detrás de la casa, donde yo había hecho aquella labor tan deplorable al no atreverme a segar las ortigas con la guadaña corta porque me daba miedo hacerme daño, el día que mi padre luego las arrancó con las manos y me dijo: Eres tú quien decide cuando te duele.<br />Me asomé por encima del borde de la ventana, apoyé las manos contra el marco de la ventana y, una vez tuve la cara ante el cristal, descubrí dos caballos que pastaban sobre el prado. Uno era marrón y el otro negro, y al instante me di cuenta de que eran los mismos que habíamos montado Jon y yo, y si alguien me hubiera preguntado aquella mañana si eso era buena señal o más bien era mala, no habría sabido responder.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: georgia;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjnRau0N2_drtRdnvXDMCYamC-GMgT5m3BkB_c3clnjv5_HSiY9C4HZagUSy65wer2cjLuLiC_uMBB2Rz7G8GLbozzYNvGuKy_ktNWnH5MkAj9Z5cTpbcpP_zgaxmSGoetsVFhQEYBG3cxOQvzlvqF70A_2hcMYQjAwNv3C5yhFRk85uZr7zyUubwrICQ/s259/Caballo.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="Caballo (Per Petterson)" border="0" data-original-height="194" data-original-width="259" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjnRau0N2_drtRdnvXDMCYamC-GMgT5m3BkB_c3clnjv5_HSiY9C4HZagUSy65wer2cjLuLiC_uMBB2Rz7G8GLbozzYNvGuKy_ktNWnH5MkAj9Z5cTpbcpP_zgaxmSGoetsVFhQEYBG3cxOQvzlvqF70A_2hcMYQjAwNv3C5yhFRk85uZr7zyUubwrICQ/w320-h240/Caballo.jpg" title="Caballo (Per Petterson)" width="320" /></a></span></div><span style="font-family: georgia;"><br /> </span><p></p><br /><p></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;"><br /> </span></p><p style="text-align: justify;"><br /></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: times;"><i><span style="color: #2b00fe;"><span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"></span></span></i></span></p><div style="text-align: justify;"><div class="c-author__image" style="text-align: left;">
</div><div><span style="font-size: small;"><span style="color: #2b00fe; font-family: georgia;"><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-weight: normal;"><span><span><span> </span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div><span style="font-size: small;"><span style="color: #2b00fe; font-family: georgia;"><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-weight: normal;"><span><span><span> </span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div><span style="font-size: small;"><span style="color: #2b00fe; font-family: georgia;"><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-weight: normal;"><span><span><span> </span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span><span style="font-family: times;"><i><span style="color: #2b00fe;"><span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;">____________________________________________________________________________</span></span></i></span></div><div><span style="font-size: small;"><span style="color: #2b00fe; font-family: georgia;"><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-weight: normal;"><span><span><span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div><span style="font-size: small;"><span style="color: #2b00fe; font-family: georgia;"><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-weight: normal;"><span><span><span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div><span style="font-size: small;"><span style="color: #2b00fe; font-family: georgia;"><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-weight: normal;"><span><span><span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div><span style="font-size: small;"><span style="color: #2b00fe; font-family: georgia;"><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-weight: normal;"><span><span><span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div><span style="font-size: small;"><span style="color: #2b00fe; font-family: georgia;"><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-weight: normal;"><span><span><span> </span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div><span style="font-size: small;"><span style="color: #2b00fe; font-family: georgia;"><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-weight: normal;"><span><span><span>Salir a robar caballos<br />Per Petterson (</span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span><span style="font-size: small;"><span style="color: #2b00fe; font-family: georgia;"><span>Oslo, Noruega, </span></span></span><span style="font-size: small;"><span style="color: #2b00fe; font-family: georgia;"><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-weight: normal;"><span><span><span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span><span style="color: #2b00fe; font-family: georgia;"><span>18 de julio de 1952</span><span><span class="LrzXr kno-fv wHYlTd z8gr9e">)</span></span></span><span><span style="font-family: georgia;"><span style="color: #2b00fe;"><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-weight: normal;"><span><span><span> </span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="color: #2b00fe;"><span style="font-weight: normal;"><span><span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span><span style="font-family: georgia;"><span style="color: #2b00fe;"><br /><a href="https://librosdelasteroide.com/" target="_blank">Libros del Asteroide</a>, 2022</span></span></span></span></div><div><span style="font-size: small;"><span><span style="font-family: georgia;"><span style="color: #2b00fe;"> </span></span></span></span></div><div><span style="font-size: small;"><span><span style="font-family: georgia;"><span style="color: #2b00fe;"> </span></span></span></span><i><span style="font-family: times;">El Trond adulto medita sobre un asunto al que la literatura de Petterson regresa una y otra vez: la irrupción del momento catastrófico cuyas consecuencias se quedan pegadas a quien la sufre, para darle forma a su vida. De manera que nadie sabe qué vida está construyendo porque nadie conoce su futuro.<br />La novela funciona sobre un doble desajuste: el joven Trond protagoniza una serie de experiencias cuyo alcance no puede comprender tan bien como sus lectores; a cambio, sus lectores afrontamos pasajes cuya carga emocional no entenderemos hasta muchas páginas después, cuando comprendamos sus consecuencias futuras. Este doble desajuste se sostiene sobre un manejo muy sutil de omisiones y alteraciones temporales, mientras que el vaivén de narradores (dos momentos temporales de la misma consciencia) provoca un sugestivo juego de profecías, recuerdos, presentimientos y reproches. Las oportunidades perdidas y las expectativas abiertas se superponen desdibujando la corriente del tiempo.<br />Petterson no observa el tiempo como un avance continuo que jamás regresa, sino más bien como una forma geométrica que permite ver los acontecimientos desde distintos ángulos según la posición que ocupemos. De esta superposición y de estos desajusten surgen algunas de las escenas más emocionantes e inesperadas de la literatura contemporánea.<br /></span></i><span style="font-family: times;">[Cultura Abril. Gonzalo Torné]</span><i><span style="font-family: times;"><br /><br /></span></i><i><span style="font-family: times;"></span></i></div></div>Enrique Arias Beaskoetxeahttp://www.blogger.com/profile/13954250248479308051noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6971282554090829121.post-70666303240356090012023-03-05T13:10:00.007+01:002024-01-24T13:15:40.147+01:00Diversidad (Wassyla Tamzali)<div style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">Todos los días, el sueño universalista se estrella contra las imágenes de la diversidad y esta diversidad que era una esperanza, se ha convertido en una pesadilla. He pasado mucho tiempo en Francia, en Italia, en España, tratando de convencer, en los debates con algunas feministas de estos países (no todas, insisto), de la necesidad urgente de oponerse al discurso religioso y culturalista que justifica la dominación de las mujeres llamadas musulmanas, y ello no sólo como posición personal, cosa que me reconocen sin problema --para ellas soy una tránsfuga del mundo occidental--, sino como principio de acción que fundamenta mi papel y mi lugar en la sociedad. Ha sido en vano. Algunos derechos que ellas habían declarado inalienables, como el derecho a la libertad y el derecho a la igualdad, de repente han pasado a ser coyunturales. Lo que es bueno para ellas al parecer no lo es para nosotras. A mis preguntas, raras veces he recibido respuestas, y en vano he tratado de llevarlas al terreno del debate feminista. ¿Acaso el derecho a pensar es también un privilegio de Occidente? Estas feministas no esperan una respuesta por mi parte a sus interrogaciones, a sus dudas; las buscan en otra parte, van a preguntar a las mujeres que llevan velo, a las jóvenes encolerizadas, a las Feministas indígenas, a las Feministas islámicas. Con respecto a mí ya tienen una opinión formada, no digo nada que no sepan ya, y no es de sorprender: hemos aprendido a leer en los mismos libros. Mi palabra tiene escasa incidencia en su pensamiento. No sólo hago gala de unos hábitos similares a los suyos o, al menos, sin características destacables, sino que además reclamo que <i>conciban</i> la condición de las mujeres de mi país del mismo modo en que <i>conciben</i> la suya.</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">¿Habrá que decir, agotados los argumentos: "No se nace musulmana, se llega a hacerlo", para que me vean, a mí y a todas las demás mujeres musulmanas, en la desnudez de nuestro ser? ¿Lo oyen, las hijas de Beauvoir? Se diría que padecen amnesia, pues no reconocen en las nuestras las luchas que protagonizaron en su época. Además, ¿es amnesia o etnicismo? Lo mismo da: el hecho es que, al adoptar esta postura, esas y esos intelectuales, de izquierdas en su mayoría, nuestros amigos de ayer, se reservan el privilegio de la Historia y nos condenan a volver a mamar muestra cultura. Bajo su mirada, no podemos sino perpetuarnos en <i>nuestra</i> esencia inmutable.<br /><br /></span></div><div style="text-align: justify;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEga7mANRzxwd45_afP7ah1vh9j3vdzf1MV_QUV6jw5TCoLDV5_niVgbXefkEBkfYeusM2BFVHBnku8Y2i_H3LDB_ZDqTtgSqdLOaAZM6EgIHN0bn22y_JUDKEy3ilynouTkZtXsKAxpBJJkO-zV8cQm-beEJbaxhD4w5PMTgq767xLS-8ABTEAhiCB75FSJ/s700/velo.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="Diversidad (Wassyla Tamzali)" border="0" data-original-height="394" data-original-width="700" height="180" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEga7mANRzxwd45_afP7ah1vh9j3vdzf1MV_QUV6jw5TCoLDV5_niVgbXefkEBkfYeusM2BFVHBnku8Y2i_H3LDB_ZDqTtgSqdLOaAZM6EgIHN0bn22y_JUDKEy3ilynouTkZtXsKAxpBJJkO-zV8cQm-beEJbaxhD4w5PMTgq767xLS-8ABTEAhiCB75FSJ/w320-h180/velo.jpg" title="Diversidad (Wassyla Tamzali)" width="320" /></a></div><br /><br /></div><span style="font-family: times;"><i><span style="color: #2b00fe;"><span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;">____________________________________________________________________________</span></span></i></span></div><div style="text-align: justify;"><div class="c-author__image" style="text-align: left;">
</div><p><span style="color: #2b00fe; font-family: georgia; font-size: small;"><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-weight: normal;"><span><span><span>Cartas de una mujer indignada<br /><i>Desde el Magreb a Europa</i><br />Wassyla Tamzali (</span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span><span style="color: #2b00fe; font-family: georgia;"><span>Béjaïa, Argelia, </span><span class="w8qArf"></span><span><span class="LrzXr kno-fv wHYlTd z8gr9e">10 de julio de 1941)</span></span></span><span style="font-size: small;"><span style="font-family: georgia;"><span style="color: #2b00fe;"><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-weight: normal;"><span><span><span> </span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="color: #2b00fe;"><span style="font-weight: normal;"><span><span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span><span style="font-family: georgia;"><span style="color: #2b00fe;"><br /><a href="https://catedra.com" target="_blank">Ediciones Cátedra</a>, 2011</span></span></span></p><i><span style="font-family: times;">Wassyla Tamzali, feminista argelina, interpela a los intelectuales
occidentales que han luchado por la universalidad de los derechos de la
persona y que hoy se muestran incapaces de concebir esta universalidad
más allá de Europa. Ellos, que defendieron los principios democráticos
fundamentales en sus países, que militaron a favor de la
descolonización, ¿acaso han olvidado sus luchas?
<br />Este libro pone de manifiesto la renuncia del pensamiento europeo
ante el auge de los grupos comunitarios. Tomando como referencias la
condición de las mujeres, la libertad de conciencia o la diversidad
cultural, la autora pasa por el tamiz las ideas de tolerancia,
"laicidad abierta", "islam moderado" y "derecho a la cultura", así como
sus consecuencias políticas en los países árabes y musulmanes.<br />Wassyla Tamzali ha ejercido como abogada en Argel y posteriormente como
directora de Derechos Humanos de la Unesco en París. En la actualidad
reparte su tiempo entre la escritura y la militancia en el seno del
movimiento feminista magrebí y a favor de un diálogo entre los pueblos
del Mediterráneo.</span></i></div>Enrique Arias Beaskoetxeahttp://www.blogger.com/profile/13954250248479308051noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6971282554090829121.post-17142088890252727502023-02-12T17:46:00.014+01:002024-01-31T12:33:49.661+01:00Leche (Charles Simic)<div style="text-align: left;"><div style="text-align: right;"><i><span style="font-family: times;"><span style="font-size: small;"><span>Regreso a un lugar iluminado por un vaso de leche (1974)</span></span></span></i></div><span style="font-size: x-small;">
</span><div style="text-align: right;">
</div><span style="font-size: small;"><span style="font-family: georgia;"><span style="font-size: x-small;"> </span><br />
Bien entrada la noche nuestras manos dejan de trabajar.<br />
Descansan abiertas con huellas de animales<br />
viajando a través de la nieve reciente.<br />
No necesitan de nadie. La soledad las rodea.<br /></span></span>
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: georgia;"><br />
Cuando se acercan, cuando se tocan,<br />
son como dos pequeños arroyos<br />
que al entrar a un ancho río<br />
sienten la fuerza del mar distante.<br /></span></span>
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: georgia;"><br />
El mar es una habitación lejana en el tiempo<br />
iluminada por los faros de un coche al pasar.<br />
Un vaso de leche resplandece en la mesa.<br />
Sólo tú puedes alcanzármelo ahora.</span></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: small;"><span style="font-family: georgia;"> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhyozlOhSDyc4SlXTHly4b2o-Hy03Zr6Lb3FrCMDrPdw_Am-Dg3grTCaASkZPG4XRlMAsOSGUzfJyfv0wyM3F8GX3PvHkrQKz5yvY4g5IATvdIBroXfFKMRdBmGgAloYhBSbRLJuzHyLvE8c-zwpbYxFZALmpb4JVt-x8L5RfImZkJ3WCdXKuSScRXQnw/s626/Leche.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="Leche (Charles Simic)" border="0" data-original-height="417" data-original-width="626" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhyozlOhSDyc4SlXTHly4b2o-Hy03Zr6Lb3FrCMDrPdw_Am-Dg3grTCaASkZPG4XRlMAsOSGUzfJyfv0wyM3F8GX3PvHkrQKz5yvY4g5IATvdIBroXfFKMRdBmGgAloYhBSbRLJuzHyLvE8c-zwpbYxFZALmpb4JVt-x8L5RfImZkJ3WCdXKuSScRXQnw/w320-h213/Leche.jpg" title="Leche (Charles Simic)" width="320" /></a></div><br /></span></span><p><span style="font-family: times;"><i><span style="color: #2b00fe;"><span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;">____________________________________________________________________________<br /></span></span></i></span></p><div class="c-author__image" style="text-align: left;">
</div><p><span style="font-family: georgia;"><span style="font-size: small;"><span><span><span><span><span><span><span style="color: #2b00fe;"><span style="font-weight: normal;"><span><span><span>Mil novecientos treinta y ocho<br />Charles Simic (Belgrado, Serbia, 9 de mayo de 1938 - Dover, Estados Unidos, 9 de enero de 2023)</span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span><span style="font-family: georgia;"><span style="font-size: small;"><span><span><span><span><span><span><span><span style="color: #2b00fe;"><span style="font-weight: normal;"><span><span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span><span style="font-family: georgia;"><span style="color: #2b00fe; font-size: small;"><br /><a href="https://valparaisoediciones.es/" target="_blank">Valparaíso Ediciones</a>, 2014</span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: times;"><i>Charles<span><span style="color: #2b00fe; font-size: small;"><span><span style="color: black;"> Simic, el insomne que a las tres de la madrugada se convierte en metafísico, cree que la noche le hace más humilde, de igual manera que cree que existen dos formas de ver el mundo: con los ojos abiertos y con los ojos cerrados, que es como él pensó siempre que las cosas se ven mejor. Así mira su poesía, a la que no le vale sollozar o morder la almohada, porque prefiere el sentido del humor y combinar la ironía con la tragedia, como cualquier tipo de escena cotidiana, con el anhelo infinito y secreto de la poesía de detener el tiempo.<br /></span></span></span></span></i>[Prólogo de Nieves García Prados]</span><span style="font-family: georgia;"><span style="color: #2b00fe; font-size: small;"><i><span style="font-family: times;"><span style="color: black;"><br /></span></span></i></span></span></p></div>Enrique Arias Beaskoetxeahttp://www.blogger.com/profile/13954250248479308051noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-6971282554090829121.post-20250234847666031542023-01-06T12:43:00.009+01:002024-01-31T12:34:11.296+01:00Anochecer (Tomás Segovia)<p><span style="font-family: georgia;">A quien podría o debería hablarle<br />De esta tristeza gris<br />Como un anochecer de invierno<br />Que cae sobre un hombre que se afana<br />Buscando una nostalgia palpitante y tibia<br />Y descubre de pronto<br />Que se le escapa siempre<br />Y no le encuentra peso ni asidero<br />Es porque en la llanura de su alma<br />Está también anochecida la ilusión.</span></p><p><span style="font-family: georgia;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjLkCPT_9hT2D7hWvp8EubuXRxfTZ98s08AZ_s-JYXmdbvbODCCXSyhIlVLSe-v0Sd4EvcP1oSYqFIhhSKiLmxt_ukiKcl4r5TMpNKvrAgF6Hs1GzdFYtZ8hJ7r0KvLC9r_5wqGNWjeKHxLJrm43OVjGKhdX1YT7-G6exzQphFmkd1F9Sw26wErytRHIg/s960/Anochecer.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="Anochecer (Tomás Segovia)" border="0" data-original-height="638" data-original-width="960" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjLkCPT_9hT2D7hWvp8EubuXRxfTZ98s08AZ_s-JYXmdbvbODCCXSyhIlVLSe-v0Sd4EvcP1oSYqFIhhSKiLmxt_ukiKcl4r5TMpNKvrAgF6Hs1GzdFYtZ8hJ7r0KvLC9r_5wqGNWjeKHxLJrm43OVjGKhdX1YT7-G6exzQphFmkd1F9Sw26wErytRHIg/w320-h213/Anochecer.jpg" title="Anochecer (Tomás Segovia)" width="320" /></a></div><br /><p></p><p><span style="font-family: georgia;"> </span></p><p><span style="font-family: times;"><i><span style="color: #2b00fe;"><span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;">____________________________________________________________________________<br /></span></span></i></span></p><div class="c-author__image" style="text-align: left;">
</div><p><span style="font-family: georgia;"><span style="font-size: small;"><span><span><span><span><span><span><span><span style="color: #2b00fe;"><span style="font-weight: normal;"><span><span>Siempre todavía </span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span><span style="font-family: georgia;"><span style="font-size: small;"><span><span><span><span><span><span><span><span style="color: #2b00fe;"><span style="font-weight: normal;"><span><span>(Poemas 2006-2007)</span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span><br /><span style="font-family: georgia;"><span style="font-size: small;"><span><span><span><span><span><span><span style="color: #2b00fe;"><span style="font-weight: normal;"><span><span><span>Tomás Segovia (Valencia, 21 de mayo de 1927 - Ciudad de México, 7 de noviembre de 2011</span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span><span style="font-size: small;"><span><span><span><span><span><span style="color: #2b00fe;"><span style="font-weight: normal;"><span><span><span>)</span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span><span style="font-family: georgia;"><span style="font-size: small;"><span><span><span><span><span><span><span><span style="color: #2b00fe;"><span style="font-weight: normal;"><span><span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span><span style="font-family: georgia;"><span style="color: #2b00fe; font-size: small;"><br /><a href="https://pre-textos.com/" target="_blank">Editorial Pre-Textos</a>, 2008</span></span></p><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><span><span><span style="font-family: georgia;"><span><span><span style="color: #2b00fe;"><span style="font-weight: normal;"><span><span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span><span style="font-family: times;"><i>Segovia contrasta esta integración profunda de los componentes del lenguaje dentro de la poesía con los de un juego de ajedrez. Nos dice que, para poner en operación el tablero, no es necesario preocuparnos por la forma de los objetos, por lo que representan, en tanto cumplan con las características que permiten la posibilidad de usarlo: los dos colores, la cantidad de piezas y los modos de juego son lo que le otorgan esa definición. En cambio, el poema a traducir necesita de una profunda especificidad, como si las piezas que necesitamos para jugar “tuvieran características que cambiarían no solo para cada pieza sino también cada vez que la pieza se mueve entre diferentes casillas –que a su vez tampoco serían iguales ni con caracteres fijos”. Donde el ajedrez es operativo, entonces, más allá de la estética del objeto, la poesía opera en un nivel de abstracción donde la concordancia entre palabra y significado es, al mismo tiempo, profunda y dispar. Para decirlo con Segovia, la poesía “utiliza las palabras a la vez como lengua y como lenguaje”, como mecanismo y ontología, como recurso y como centralidad.<br /></i></span></div><div><span style="font-family: times;">[Cruz Flores - letraslibres.com]</span></div>Enrique Arias Beaskoetxeahttp://www.blogger.com/profile/13954250248479308051noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6971282554090829121.post-30142856515493187002022-11-28T13:31:00.015+01:002024-01-30T13:12:42.688+01:00Pasos (László Krasznahorkai)<div style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">El nieto del príncipe Genji se hallaba en la entrada de la estación de Keihan. Se volvió para echar un vistazo a la montaña, pero por alguna razón ya no veía bien desde aquel lugar. Contempló la calle por la que acababa de llegar y que, de hecho, no le recordaba aquella que venía de recorrer. Se quedó titubeando ante la entrada de la estación de Keihan.<br />Debía partir; sin duda, se preocupaban por él.<br />Volvió a la calle de antes y decidió desandar lo andado.<br />No era esta la calle.<br />Regresó, pues, a la desembocadura, volvió a mirar y sacudió la cabeza, incrédulo.<br />Todo era completamente distinto: las casas, la acera, las vallas, los tejados.<br />Volvió, por tanto, sobre sus pasos, por donde había venido cuesta abajo. Recorrió calles del todo diferentes, convencido, sin embargo, de no equivocarse, de haber venido por allí. A veces se detenía, inseguro, examinaba los pequeños cruces, las desembocaduras de las calles, a veces daba unos pasos atrás, ladeaba la cabeza, trataba de tornar a la mirada de antes y recordar las casas, las vallas, los tejados: era una zona completamente diferente.<br />Sus pasos se deslizaban con delicadeza por el empedrado. Confiaba en que el camino empezara a ascender en cualquier momento, pero no percibía nada de eso.<br />Llevaba como mínimo diez minutos por el camino de vuelta.<br />Ya debería haber llegado.<br />Las calles eran completamente distintas, las casas eran extrañas,<br />las vallas eran otras, los tejados también, adondequiera que mirase.<br />Estaba convencido de haber bajado por allí.<br />Llegó al punto donde deberían haber encontrado el muro del monasterio y el puente.<br />Ni muro ni puente. Casas diminutas, vallas bajas, tejados planos.<br />El nieto del príncipe Genji no siguió el camino.<br />Dobló con cuatro pliegues el pañuelo blanco de seda que siempre llevaba en la mano y lo introdujo en el bolsillo secreto del kimono.<br />Miró el lugar por el que había pasado.<br />Buscaba el muro, el puente, la puerta, el monasterio.<br />Miró arriba atentamente.<br />Supuso que alguna pequeña señal le revelaría algo.<br />Pero en vano: allí no había nada.</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;"> </span></div><div style="text-align: justify;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEipjAsV6Ckrf_b_ZWxd__H6wDRP61j48XRxxnFxLWHjX6lqRzOfKkS6JfwkSnQxHFcM-yXv4Eb9N-w-MdnZRlFAprwk_XtXzP_QQwtJT-1IuIXBBNlY3OO4KKQZUCHnkJ2XiYrJk8CcRiNW7uXOkdouszEF-HSACkgeDSKCMG_WcdH2kxkzY-9h5q2NvQ/s608/Pasos.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="Pasos (László Krasznahorkai)" border="0" data-original-height="398" data-original-width="608" height="261" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEipjAsV6Ckrf_b_ZWxd__H6wDRP61j48XRxxnFxLWHjX6lqRzOfKkS6JfwkSnQxHFcM-yXv4Eb9N-w-MdnZRlFAprwk_XtXzP_QQwtJT-1IuIXBBNlY3OO4KKQZUCHnkJ2XiYrJk8CcRiNW7uXOkdouszEF-HSACkgeDSKCMG_WcdH2kxkzY-9h5q2NvQ/w400-h261/Pasos.jpg" title="Pasos (László Krasznahorkai)" width="400" /></a></div><br /><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div style="text-align: justify;"><p><span style="font-family: times;"><i><span style="color: #2b00fe;"><span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;">____________________________________________________________________________<br /></span></span></i></span></p><div class="c-author__image" style="text-align: left;">
</div><div class="c-author__content__top"><span style="font-family: georgia;"><span style="font-size: small;"><span><span><span><span><span><span><span style="color: #2b00fe;"><span style="font-weight: normal;"><span><span>Al Norte la montaña, al Sur el lago, al Oeste el camino, al Este el río <br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span><span style="font-family: georgia;"><span style="color: #2b00fe;"><span style="font-size: small;"><span><span><span><span><span><span><span style="font-weight: normal;"><span><span><span style="font-size: small;">László Krasznahorkai (</span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span><span style="font-size: small;"><span><span><span><span><span><span style="color: #2b00fe;"><span style="font-weight: normal;"><span><span><span style="font-size: small;">Gyula, Hungría, </span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span><span style="font-size: small;"><span><span><span><span><span><span style="color: #2b00fe;"><span style="font-weight: normal;"><span><span><span style="font-size: small;">5 de enero de 1954)</span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div class="c-author__content__top"><span style="font-family: georgia;"><span style="font-size: small;"><span><span><span><span><span><span style="color: #2b00fe;"><span style="font-weight: normal;"><span><span><span style="font-size: small;"> </span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;"><span style="color: #2b00fe;"><a href="https://www.acantilado.es/" target="_blank">Editorial <span style="font-size: small;">Acantilado</span></a>, 2005 </span></span></div><div style="text-align: justify;"><div class="c-author__content__top"><span style="font-size: small;"><span><span><span style="font-family: georgia;"><span><span><span style="color: #2b00fe;"><span style="font-weight: normal;"><span><span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><span style="font-size: small;"><span><span><span style="font-family: georgia;"><span><span><span style="color: #2b00fe;"><span style="font-weight: normal;"><span><span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span><i><span style="font-family: times;">Al sur de Kioto, junto a la vía del tren de la línea de Keihan, a sólo una parada de la ciudad, hay un monasterio. Una escalada laberíntica conduce al nieto del príncipe de Genji a este lugar apartado. No muy lejos de allí, dicen, tiene que hallarse el jardín más hermoso del mundo. Camina por todo el recinto del monasterio como movido por una fuerza interior. Una construcción sutil ha dado forma a la naturaleza, cada cosa tiene su lugar y cada forma su significado. Y así se desplaza una mirada perspicaz y minuciosa sobre la naturaleza, sobre las plantas, el viento y los pájaros, pero también sobre la arquitectura, las pagodas, las terrazas y los patios. Dejar que lo pequeño devenga grande, desplazar lo secreto al centro de atención, rastrear la belleza de lo cotidiano, eso es lo que hace László Krasznahorkai en este viaje literario al Japón, un libro de una prosa embriagadora, fascinante, que nos transporta al universo ideológico y sentimental del país nipón.</span></i><span style="font-family: georgia;"></span></div>Enrique Arias Beaskoetxeahttp://www.blogger.com/profile/13954250248479308051noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6971282554090829121.post-27047182053584075982022-10-11T13:17:00.007+02:002024-01-31T12:34:31.177+01:00Centro (Stephen Spender)<div style="text-align: left;"><i><span style="font-size: small;"><span><span><span style="font-family: georgia;"><span><span><span style="color: #2b00fe;"><span style="font-weight: normal;"><span><span>Oscuridad y luz</span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></i><span style="font-family: georgia;"><span style="font-size: small;"><span style="color: #0b5394;"></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: georgia;"><span style="font-size: small;"> </span></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: georgia;"><span style="font-size: small;">Escapar del caos de mi oscuridad</span></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: georgia;"><span style="font-size: small;">hacia un lúcido día es mi voluntad.<br />Mis palabras como ojos en la noche, buscan con su escudriñar<br />para su luz un centro: y mis actos arrojados<br />a lugares lejanos por la violencia impaciente<br />aun así se traban para conformar un sendero de piedra<br />desde mi oscuridad hacia un lúcido día.</span></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: georgia;"><span style="font-size: small;"> </span></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: georgia;"><span style="font-size: small;">Aun así, igualmente, evitar ese lúcido día<br />y mi oscuridad preservar, es mi voluntad entera.<br />Mis palabras, como ojos entornados ante la luz, rechazan<br />y se cierran sobre la oscuridad; mis actos<br />arrojados hacia sus opuestos por la impaciente violencia<br />quiebran el sendero sucesivo; vuelan<br />en círculo para evitar el centro.<br /><br />Escapar de mi oscuridad hacia el centro<br />ilumina mi propia debilidad, cuando fracaso;<br />el arco de hierro del proyecto de evitación<br />vuelve a curvarse sobre mi debilidad al cabo;<br />tanto si la tenue luz chispea ante mi cara<br />como si en la oscuridad mi vista de mi vista se esconde,<br />centro y circunferencia son ambos mi debilidad.<br /><br />¡Ay, extraña debilidad de mi voluntad y desmayo!<br />¡Terrible oleada blanca con la palabra furiosa!<br />¡Terrible vuelo a través de la arremolinada oscuridad!<br />¡Temida luz que acecha mi perfil!<br />¡Temida noche que me ahoga en miedos!<br />Mi voluntad tras mi debilidad perfila<br />mis territorios de miedo con un gran sol.<br /><br />Medro hacia la aceptación de ese sol<br />que escinde el día de la noche. La luz<br />escapa de la oscuridad, la oscuridad de la luz<br />hacia un negro o blanco de vacío total.<br />El mundo, mi cuerpo, une oscuridad y luz<br />reconcilia y separa. <br />en lúcido día el caos de mi oscuridad.</span></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: georgia;"><span style="font-size: small;"><br /></span></span></div><div style="text-align: left;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg0Gh_6A7olyWBkflWIFrxl_4hwPEkgkM5VLD9sfiYz-7wZgS5XuODsuvwoRQOnwTTHq6vtl0C8gBZywxKc_GTISzcOf9NjFT9fej0RJfO-ExoL6nG3DorACzR-VUTtTRgj_LOXIH_UmLSwcCLJsGz9U-3yti5SoWDphaZKH_RUmYK3_7v8GD4oRycUUg/s768/Centro.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="Centro (Stephen Spender)" border="0" data-original-height="614" data-original-width="768" height="256" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg0Gh_6A7olyWBkflWIFrxl_4hwPEkgkM5VLD9sfiYz-7wZgS5XuODsuvwoRQOnwTTHq6vtl0C8gBZywxKc_GTISzcOf9NjFT9fej0RJfO-ExoL6nG3DorACzR-VUTtTRgj_LOXIH_UmLSwcCLJsGz9U-3yti5SoWDphaZKH_RUmYK3_7v8GD4oRycUUg/w320-h256/Centro.jpg" title="Centro (Stephen Spender)" width="320" /></a></div><span style="font-family: georgia;"></span><br /><p><span style="font-family: times;"><i><span style="color: #2b00fe;"><span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;">____________________________________________________________________________<br /></span></span></i></span></p><div class="c-author__image" style="text-align: left;">
</div><span style="font-size: small;"><span><span><span style="font-family: georgia;"><span><span><span style="color: #2b00fe;"><span style="font-weight: normal;"><span><span>Ausencia presente y otros poemas<br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span><span style="font-size: small;"><span><span><span style="font-family: georgia;"><span><span><span style="color: #2b00fe;"><span style="font-weight: normal;"><span><span>Stephen Spender (Kensington, 28 de febrero de 1909 - Londres, 16 de julio de 1995)</span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: small;"><span><span><span style="font-family: georgia;"><span><span><span style="color: #2b00fe;"><span style="font-weight: normal;"><span><span> <br /><a href="https://www.penguinlibros.com/es/11351-lumen#" target="_blank">Editorial Lumen</a>, 2007<br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span><div class="c-author__content__top"><span style="font-size: small;"><span><span><span style="font-family: georgia;"><span><span><span style="color: #2b00fe;"><span style="font-weight: normal;"><span><span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div class="c-author__content__top" style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><span><span><span style="font-family: georgia;"><span><span><span style="color: #2b00fe;"><span style="font-weight: normal;"><span><span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span><i><span style="font-family: times;">En su precoz autobiografía </span></i><span style="font-family: times;">W</span><span style="font-family: times;">orld Within World </span><i><span style="font-family: times;">(Un mundo dentro del mundo), publicado por Stephen Spender cuando apenas tenía cuarenta y dos años, el poeta afirma: "Llegué a ver que la dirección lo es todo. Puesto que vivimos en el tiempo nunca estamos completos. La perfección implica alcanzar un objetivo y quedarse allí, pero, en realidad, nunca llegamos a ninguna parte y no paramos hasta que estamos muertos, Nada más resolver un problema, surgen otros nuevos de la misma situación que se deriva de haberlo resuelto. El mayor engaño del ser humano es que hay una meta tangible y no solo una mera dirección hacia un objetivo". Aplicadas a su trayectoria poética, estas palabras describen con detalle su incesante búsqueda de un centro absoluto, una esencia inalcanzable, exploración esta que prolongaría a lo largo de toda su vida y que comenzó muy pronto, ya en la década de los veinte, cuando "la única actividad seria sería la poesía.<br /></span></i></div><div class="c-author__content__top" style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><span style="font-family: times;">[Del prólogo de Eduardo Iriarte]</span><span><span><span style="font-family: georgia;"><span><span><span style="color: #2b00fe;"><span style="font-weight: normal;"><span><span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span><span style="font-size: small;"><span><span><span style="font-family: georgia;"><span><span><span style="color: #2b00fe;"><span style="font-weight: normal;"><span><span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div></div>Enrique Arias Beaskoetxeahttp://www.blogger.com/profile/13954250248479308051noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6971282554090829121.post-55846853884681608552022-09-13T11:01:00.011+02:002023-05-14T16:45:31.639+02:00Desvelado (Josefina de la Torre)<div style="text-align: left;"><span style="font-size: small;"><span style="font-family: georgia;"><span><span>Así, las manos dobladas</span></span><span><span> <br />sobre el delantal bordado,</span></span><span><span><br />los ojos sin horizontes</span></span><span><span><br />y el corazón desatado,</span></span><span><span><br />me iré quedando dormida</span></span><span><span><br />en la noche de verano.</span></span><span><span><br />Ni el más ligero desvelo</span></span><span><span><br />doblará el encaje blanco.</span></span><span><span><br />Sólo el corazón perdido</span></span><span><span><br />por el camino más largo.</span></span><span><span><br />En el silencio, la sombra</span></span><span><span><br />aviva el lirio exaltado.</span></span><span><span><br />Sólo el corazón perdido</span></span><span><span><br />su voz de plata cantando.</span></span><span><span><br />Toda la noche en la falda</span></span><span><span><br />quietas, dobladas, las manos.</span></span><span><span><br />Sin horizontes, los ojos</span></span><span><span><br />el sueño los fue cerrando.</span></span><span><span><br />Pero el corazón, inútil,</span></span><span><span><br />como un reloj, desvelado.</span></span></span></span></div><p><span style="font-size: small;"><span style="font-family: georgia;"></span></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-size: small;"><span style="font-family: georgia;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhJMVug3fqkoMZ2YyVSkX0PERncxRObEHAiMvb6IbBfOJhy_xxl3vL3DmRHrpgeRfMo_S5gGgaynVK2u8i-p5OhHXFSZqV6gi3KZfKPXoY0_gq8iEkwItA8MJJvR1SrUyjj4aXyjEkWVIb6DJl75ZJdyhX9l8TepSkNKmC61WehMvbzoQoQaOsj_i-P9g/s925/Desvelado.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="Desvelado (Josefina de la Torre)" border="0" data-original-height="925" data-original-width="925" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhJMVug3fqkoMZ2YyVSkX0PERncxRObEHAiMvb6IbBfOJhy_xxl3vL3DmRHrpgeRfMo_S5gGgaynVK2u8i-p5OhHXFSZqV6gi3KZfKPXoY0_gq8iEkwItA8MJJvR1SrUyjj4aXyjEkWVIb6DJl75ZJdyhX9l8TepSkNKmC61WehMvbzoQoQaOsj_i-P9g/w320-h320/Desvelado.jpg" title="Mujer sentada en una mecedora. Julio Altadill Torronteras" width="320" /></a></span></span></div><span style="font-size: small;"><span style="font-family: georgia;"><br /> </span></span><p></p><p><span style="font-family: times;"><i><span style="color: #2b00fe;"><span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;">____________________________________________________________________________<br /></span></span></i></span></p><div class="c-author__image" style="text-align: left;">
</div><div class="c-author__content__top"><span style="font-size: small;"><span><span style="font-family: georgia;"><span><span><span style="color: #2b00fe;"><span style="font-weight: normal;"><span><span>Poemas de la isla<br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span><span style="font-size: small;"><span><span style="font-family: georgia;"><span><span><span style="color: #2b00fe;"><span style="font-weight: normal;"><span><span>Josefina de la Torre (</span></span></span></span></span></span></span></span></span><span style="font-size: small;"><span><span style="font-family: georgia;"><span><span><span style="color: #2b00fe;"><span style="font-weight: normal;"><span><span><span>Las Palmas de Gran Canaria, </span></span></span></span></span></span></span></span></span></span><span style="font-size: small;"><span><span style="font-family: georgia;"><span><span><span style="color: #2b00fe;"><span style="font-weight: normal;"><span><span><span>
25 de septiembre de 1907 − Madrid, 12 de julio de 2002) </span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div class="c-author__content__top"><span style="font-size: small;"><span><span style="font-family: georgia;"><span><span><span style="color: #2b00fe;"><span style="font-weight: normal;"><span><span><span> </span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><span style="color: #2b00fe;"><span style="font-size: small;"><span style="font-family: georgia;"><a href="https://www.icdcultural.org/colecciones" target="_blank">Biblioteca Básica Canaria</a>, 1989</span></span></span><span style="font-family: times;"><span><i><span class="LrzXr kno-fv"><span style="color: #2b00fe;"><span style="font-weight: normal;"><span style="font-size: normal;"><span><br /> <br /></span></span></span></span></span></i></span></span><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: times;">Poemas de la Isla</span><i><span style="font-family: times;">, publicados en 1930 cuando Josefina de la Torre tenía
apenas veintitrés años, son poemas de una extraordinaria humanidad. En
una época en la que para la mujer sólo cabía decir «Amén», la escritora
evoca de lleno temas de los que una mujer no podía ni debía hablar. Con
el mar como telón de fondo, al que describe en todas sus facetas, la
poetisa aborda directamente la aventura del inconsciente, explorando
temas como el deseo, el cuerpo y su sensualidad, la pasión y los sueños;
se hace eco así de la vanguardia surrealista, sin olvidar ecos de otras
vanguardias como la futurista, evocando los avances técnicos de la
época, el cinematógrafo o el automóvil . Y, entre todo ello, ecos en los
que lo religioso se mezcla de forma audaz con lo profano para convertir
la culpabilidad del deseo en experiencia estética. Todo ello con la
sencillez y el carácter lúdico que caracterizan su pluma fresca,
marítima y campestre a la par, seria y festiva: una pluma sin complejos.
</span></i></div>Enrique Arias Beaskoetxeahttp://www.blogger.com/profile/13954250248479308051noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6971282554090829121.post-38002281188451715342022-07-15T10:04:00.006+02:002024-01-30T13:13:07.604+01:00Poeta (Mário Cláudio)<div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><span style="font-family: georgia;">En una ocasión en que el señor Soares se encontraba confinado en casa, apesadumbrado a causa de uno de aquellos accesos de neurastenia a los que sabíamos que estaba sujeto desde la muerte de su madre, el patrón Vasques me encargó que le llevase el <i>Libro mayor</i>. Y ahora, al recordar esto, me parece muy raro que, desempeñando el señor Soares las funciones de traductor de la empresa, tuviese también que ocuparse de aquel tocho sobre nuestra contabilidad. Pero no hay ninguna duda de que así era, por motivos que no vale la pena averiguar aquí. La calle donde vivía el señor Soares se me presentó como una de esas en las que no pasa nada, pero a cambio se puede imaginar muchas cosas. Había en la esquina un colmado de costumbre, repleto de armarios pintados de un color cáscara de huevo que se derramaba desde las estanterías de arriba a los cajones del medio y, por último, las tinajas que ocupaban la parte de abajo. Sobre el mostrador revestido de tosco mármol, hendido en diagonal, inflados en su orgullo de la muchachada, se exhibían los tarros de bombones y caramelos, contiguos a la caja registradora. Aquella arteria estrecha, en mi opinión demasiado chabacana como para servir de residencia a un poeta, se llenaba por la mañana de esos pregones de vendedores de infinitas mercancías que ya van escaseando en el día a día lisboeta. Por entonces aún traqueteaban por las calles las carretas de repartidores de leche, de verdura y de carbón de hulla, tiradas por jamelgos enfermos o adormilados, y solo de cuando de cuando en cuando irrumpía algún automóvil tocando la bocina para que se apartase la muchedumbre de transeúntes, mientras el gentío se quedaba allí plantado, mirando embelesado el extravagante vehículo, envidioso de todo un sueño de velocidad. Entrar en aquel lugar representó para mí el ingreso en un país de cierta forma palpitante, no porque fuesen tales parajes diferentes a tantos otros, sino porque se trataba del rincón de la capital habitado por el señor Soares. Tampoco él, dígase en honor a la verdad, me parecía un ciudadano fuera de lo común, por mucho que yo no me resistiese a atribuirle el misterio, o a dedicarle el respeto, que suponía derivado de su condición de poeta, y que se manifestaba en su continuo andar en las nubes.</span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><span style="font-family: georgia;"> </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh2q-o_klMV-rINLfJWNHls2QI9c0EQDzfRdU8uy97jG7EuoEaX020ZfWu1-7y0m-AehbKdUcvwiu28Z7XjafwcF4wYpcMrwzOQJO68afsa4diSnGvAr6HBD26D7diOAOL5pB5HUK-NZ4mEzQ1NuctFG5Bdr-NMDueqABmQRINvxJ-KGAkaacd5uDfBmA/s375/Poeta.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="Poeta (Mário Cláudio)" border="0" data-original-height="375" data-original-width="375" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh2q-o_klMV-rINLfJWNHls2QI9c0EQDzfRdU8uy97jG7EuoEaX020ZfWu1-7y0m-AehbKdUcvwiu28Z7XjafwcF4wYpcMrwzOQJO68afsa4diSnGvAr6HBD26D7diOAOL5pB5HUK-NZ4mEzQ1NuctFG5Bdr-NMDueqABmQRINvxJ-KGAkaacd5uDfBmA/w320-h320/Poeta.jpg" title="Poeta (Mário Cláudio)" width="320" /></a></div><br /><span style="font-family: georgia;"><br /></span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: times;"><i><span style="color: #2b00fe;"><span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;">____________________________________________________________________________<br /><br /></span></span></i></span><div class="c-author__image" style="text-align: left;">
</div><span style="font-family: times;"><i>
</i></span>
<div class="c-author__content__top"><span style="font-size: small;"><span style="font-family: georgia;"><span><span><span style="color: #2b00fe;"><span style="font-weight: normal;"><span><span>Buenas noches, señor Soares<br /></span></span></span></span></span></span></span></span><span style="font-size: small;"><span style="font-family: georgia;"><span><span><span style="color: #2b00fe;"><span style="font-weight: normal;"><span><span>Mário Cláudio (Oporto</span></span></span></span></span><span><span style="color: #2b00fe;"><span style="font-weight: normal;"><span><span> (Portugal),<span class="w8qArf"> </span><span class="LrzXr kno-fv"></span></span></span></span></span></span></span></span></span><span style="font-size: small;"><span style="font-family: georgia;"><span><span><span style="color: #2b00fe;"><span style="font-weight: normal;"><span><span><span class="LrzXr kno-fv"><span class="LrzXr kno-fv wHYlTd z8gr9e">6 de noviembre de 1941</span></span></span></span></span></span><span class="LrzXr kno-fv"><span style="color: #2b00fe;"><span style="font-weight: normal;"><span><span>)</span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div class="c-author__content__top"><span style="font-size: small;"><span style="font-family: georgia;"><span><span><span style="color: #2b00fe;"><span style="font-weight: normal;"><span><span> </span></span></span></span></span></span></span></span></div><div class="c-author__content__top"><span style="font-size: small;"><span style="font-family: georgia;"><span><span><span style="color: #2b00fe;"><span style="font-weight: normal;"><span><span><a href="https://laumbriaylasolana.es/" target="_blank">Libros de la umbría y la solana</a>, 2022 </span></span></span></span><span style="color: #2b00fe;"><span style="font-weight: normal;"><span><span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div class="c-author__content__top"><span style="font-family: times;"><span><i><span class="LrzXr kno-fv"><span style="color: #2b00fe;"><span style="font-weight: normal;"><span style="font-size: normal;"><span> </span></span></span></span></span></i></span></span></div><i><span style="font-family: times;">Mário Cláudio es un autor muy celebrado en círculos de lectores fieles y
en ámbitos universitarios. Su alejamiento del público masivo es, según
ha dicho él mismo, un perjuicio ocasionado por la centralización
cultural que gira en Portugal en torno a Lisboa. A pesar de ello, es
autor de una abundante obra y, en concreto, </span></i><span style="font-family: times;">Buenas noches, señor Soares</span><i><span style="font-family: times;">,
es una novela lisboeta. En ella, el autor del </span></i><span style="font-family: times;">Libro del desasosiego</span><i><span style="font-family: times;">,
Bernardo Soares, nacido de la imaginación de Fernando Pessoa, es
revivido a través de la fantasía de Mário Cláudio en uso de un
procedimiento que no es raro en su obra, puesto que en otras ocasiones
ya ha recreado la vida de personajes históricos. Esta vez, el pobre
cuarto alquilado por el contable y las oficinas comerciales de la Baixa
de los años 30, son escenarios en los que las vidas de los personajes
acusan una experiencia ineludiblemente moderna y general, como es la de
la extrañeza que todos sentimos para con nosotros mismos. Mecidos por el
ritmo del trabajo, apelan a nuestra propia imaginación y a la lejanía a
la que todos sentimos nuestros sueños.</span></i><span style="font-size: small;"><span style="font-family: georgia;"></span></span></div>Enrique Arias Beaskoetxeahttp://www.blogger.com/profile/13954250248479308051noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6971282554090829121.post-37681999668708955892022-06-15T13:06:00.030+02:002024-01-30T13:13:25.802+01:00Ideal (Vita Sackville-West)<div style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;"><span style="font-size: small;">Pensamientos terribles, antinaturales, habían penetrado en su mente. "Ojalá no me hubiera casado nunca... ojalá no hubiera tenido nunca hijos.". Y sin embargo, amaba a Henry -hasta el dolor- y amaba a sus hijos -hasta el sentimentalismo-. Urdía teorías sobre ellos, que le confiaba a Henry en momentos de intimidad y expansión. Herbert sería un estadista, decía, pues ¿no le había preguntado (con doce años) sobre los problemas del gobierno nativo? Y Kay, con cuatro años, había pedido que le llevaran a ver el Taj Mahal. Henry le había consentido estas fantasías, sin ver que, en realidad, era ella la que le estaba consintiendo a él.<br />Pero todo esto no había sido nada en comparación con las ambiciones de Henry, que la habían conducido por un sendero de espinas. Todas las ideas de Henry sobre el mundo eran intrínsecamente opuestas a las suyas. El uno realista y la otra idealista, representaban los extremos más opuestos de sus respectivos puntos de vista, con la diferencia de que, mientras Henry no necesitaba vacilar sobre su credo, ella tenía que proteger el suyo de la vergüenza y el ridículo. Y sin embargo, en ese punto la confusión la envolvía de nuevo. Había momentos en los que en los que era capaz de participar en la excitación del gran juego que Henry siempre estaba jugando; momentos en los que la existencia privada, especializada, intensa y hermosa del artista -cuya práctica le había sido negada, pero cuyo ideal de vida todavía anhelaba desgraciada e imaginativamente- parecía pobre y egoísta, y delicioso en exceso, comparado con la masculina ocupación del imperio y la política y la contienda de los hombres. Había momentos en los que era capaz de entender, no sólo con el cerebro, sino con su sensibilidad, que Henry deseara ardientemente una vida de acción de la misma manera que ella deseaba ardientemente una vida de contemplación. Eran, en efecto, dos mitades de un mundo escindido.<br /><br /></span></span><span style="font-size: small;"></span></div><div style="text-align: justify;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgdNM6DkREH1hfdePPOhVG2k744VztzeCDLi9ih6juLVAzRz55D_pdRQpEPi6pd-ZKdegOdwUFcfQ5NavVxx7OS784CcbH9G2IClS0OhbM6Ax678d0KD-28F2b4LJmYHI5RsA7mu3G8ijUilG8n0UM940KE4OdCNAVdW59TlvUWxOzP94fBDK7b2bBngg/s1960/Ideal.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="Ideal (Vita Sackville-West)" border="0" data-original-height="1103" data-original-width="1960" height="180" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgdNM6DkREH1hfdePPOhVG2k744VztzeCDLi9ih6juLVAzRz55D_pdRQpEPi6pd-ZKdegOdwUFcfQ5NavVxx7OS784CcbH9G2IClS0OhbM6Ax678d0KD-28F2b4LJmYHI5RsA7mu3G8ijUilG8n0UM940KE4OdCNAVdW59TlvUWxOzP94fBDK7b2bBngg/w320-h180/Ideal.jpg" title="Ideal (Vita Sackville-West)" width="320" /></a></div><br /><span style="font-size: small;"><br /></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: times;"><i><span style="color: #2b00fe;"><span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;">____________________________________________________________________________<br /><br /></span></span></i></span><div class="c-author__image" style="text-align: left;">
</div><span style="font-family: times;"><i>
</i></span>
<div class="c-author__content__top"><span style="color: #2b00fe;"><span style="font-family: georgia;"><span style="font-size: small;"><span><span><span><span><span style="font-weight: normal;"><span><span>Toda pasión apagada<br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span><span style="color: #2b00fe; font-size: small;"><span style="font-family: georgia;"><span><span><span><span style="font-weight: normal;"><span><span>Vita Sackville-West (</span></span></span></span></span></span></span></span><span style="color: #2b00fe; font-size: small;"><span style="font-family: georgia;"><span><span><span><span style="font-weight: normal;"><span><span>Sevenoaks, Kent, 9 de marzo de 1892 - Castillo de Sissinghurst, Kent, Inglaterra, 2 de junio de 1962)<br /><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div class="c-author__content__top"><span style="color: #2b00fe; font-size: small;"><span style="font-family: georgia;"><a href="https://www.penguinlibros.com/es/11579-alfaguara#" target="_blank">Ediciones Alfaguara</a></span></span><span style="color: #2b00fe;"><span style="font-family: georgia;">, <span style="font-size: small;">1990</span></span></span></div><div class="c-author__content__top"><span style="font-size: small;"><span style="font-family: times;"><span><i><span class="LrzXr kno-fv"><span style="color: #2b00fe;"><span style="font-weight: normal;"><span><span> </span></span></span></span></span></i></span></span></span></div><span style="font-family: times;">«Se preguntó qué heridas eran más profundas: las desgarradas
heridas de la realidad, o las hondas e invisibles magulladuras de la
imaginación.»</span><i><span style="font-family: times;"><br />Lord Slane, baluarte del Imperio y gran
estadista, ha muerto. Le sobreviven su viuda y seis hijos dispuestos a
ocuparse de ella. Pero Lady Slane tiene otros planes: la sumisa esposa y
complaciente madre quiere al fin vivir su propia vida. En una pequeña
casa, en Hampstead, rememorará sus sueños de una juventud y pasará
dulcemente el tiempo que el destino le conceda junto a aquellos que ha
escogido: una doncella francesa, el carpintero y hasta un excéntrico
millonario, enamorado de ella en la India cincuenta años atrás.</span><span style="font-family: times;"></span><span style="font-family: times;"></span><span style="font-family: times;"><br /></span></i><span style="font-family: times;">Toda pasión apagada</span><i><span style="font-family: times;"> es una de las obras maestras de Vita Sackville-West, y suscitó el entusiasmo de Virginia Woolf, cuyo libro </span></i><span style="font-family: times;">Una habitación propia</span><i><span style="font-family: times;"> sin duda había influido en el de su amiga.</span></i><span style="font-family: times;"></span></div>Enrique Arias Beaskoetxeahttp://www.blogger.com/profile/13954250248479308051noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6971282554090829121.post-81121676017288817862022-04-16T13:31:00.021+02:002024-01-16T18:39:25.658+01:00Antorcha (Marguerite Yourcenar)<div style="text-align: left;"><span style="color: #2b00fe;"><span style="font-family: Georgia, serif;"><span style="font-size: small;"><i>IV</i></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: Georgia, serif;"><span style="font-size: small;"><i> </i></span></span>
<div style="text-align: left;"><span style="font-family: Georgia, serif;"><span style="font-size: small;">Nunca
sabrás que tu alma va viajando conmigo,<br />
que he adoptado en el
mío tu corazón querido;<br />
y que ni otros amores, ni el cruel
tiempo enemigo,<br />
ni la edad, nada puede impedir que hayas sido.</span></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: Georgia, serif;"><span style="font-size: small;"> </span></span></div>
<div style="text-align: left;"><span style="font-family: Georgia, serif;"><span style="font-size: small;">Que
ha tomado tu rostro la belleza del mundo,<br />
de tu dulzura vive,
luce tu claridad;<br />
que el lago pensativo sobre el campo profundo<br />
únicamente me habla de tu serenidad.</span></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: Georgia, serif;"><span style="font-size: small;"> </span></span></div>
<div style="text-align: left;"><span style="font-family: Georgia, serif;"><span style="font-size: small;">Nunca
sabrás que tu alma siguió con quien te ama,<br />
que es la lámpara
de oro que mi paso ilumina,<br />
y que en mi canto un poco de tu voz
se adivina.</span></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: Georgia, serif;"><span style="font-size: small;"> </span></span></div>
<div style="text-align: left;"><span style="font-family: Georgia, serif;"><span style="font-size: small;">Dulce
antorcha, tus rayos, brasero fiel, tu llama,<br />
me enseñan los
senderos que tu paso seguía,<br />
y tú vives un poco pues vivo
todavía.</span></span></div><p><span style="font-family: Georgia, serif;"><span style="font-size: small;"></span></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: Georgia, serif;"><span style="font-size: small;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgohPsyxAvwFEvIvBy5V7UC5DO5oNQ5kaFck5iIF1-UGQxd7a9aOH4LnK8k7PAtbofYsElLh-vsMHwp7KOOfcADVu9siw0WlMe_dmwbSpgi2Xbl-eZidOc51M0cz7ZTrLCJcn1n_kOOzToQnn6xUMjEw10z8xuYPR3fvkBpDHx1uSOaDssDlz4K8XDjPQ/s600/Antorcha.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="Antorcha (Marguerite Yourcenar)" border="0" data-original-height="600" data-original-width="450" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgohPsyxAvwFEvIvBy5V7UC5DO5oNQ5kaFck5iIF1-UGQxd7a9aOH4LnK8k7PAtbofYsElLh-vsMHwp7KOOfcADVu9siw0WlMe_dmwbSpgi2Xbl-eZidOc51M0cz7ZTrLCJcn1n_kOOzToQnn6xUMjEw10z8xuYPR3fvkBpDHx1uSOaDssDlz4K8XDjPQ/w240-h320/Antorcha.jpg" title="Antorcha (Marguerite Yourcenar)" width="240" /></a></span></span></div><span style="font-family: Georgia, serif;"><span style="font-size: small;"><br /> </span></span><p></p><p><span style="font-family: Georgia, serif;"><span style="font-size: small;"> </span></span><span style="font-family: times;"><i><span style="color: #2b00fe;"><span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;">___________________________________________________________________________</span></span></i></span></p><div align="justify"><span style="font-size: small;"><span style="color: #2b00fe;"><span><span style="font-family: "georgia", "times new roman", serif;"><span><span style="font-weight: 400;"><span><span>Siete poemas para una muerta<br /></span></span></span></span></span></span></span></span><span style="font-size: small;"><span style="color: #2b00fe;"><span><span style="font-family: "georgia", "times new roman", serif;"><span><span style="font-weight: 400;"><span><span>Marguerite
Yourcenar (Bruselas -Bélgica-, 8 de junio de 1903 - Mount
Desert Island -Estados Unidos-, 17 de diciembre de 1987)</span></span></span></span></span></span></span></span></div><div align="justify"><span style="font-size: small;"><span style="color: #2b00fe;"><span><span style="font-family: "georgia", "times new roman", serif;"><span><span style="font-weight: 400;"><span><span> </span></span></span></span></span></span></span></span></div><div align="justify"><span style="font-size: small;"><span style="color: #2b00fe;"><span><span style="font-family: "georgia", "times new roman", serif;"><span><span style="font-weight: 400;"><span><span><a href="https://www.visor-libros.com/" target="_blank">Visor Libros</a>, 1982 </span><span> <br /></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div align="justify"><span style="font-size: small;"><span style="color: #2b00fe;"><span><span style="font-family: "georgia", "times new roman", serif;"><span><span style="font-weight: 400;"><span><span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div align="justify"><p align="justify">
</p><div><span style="font-size: normal;"><i><span style="font-family: times new roman;"><span>T.S. Eliot y Juan Rulfo
cantaron la condición fantasmal del ser humano que habita entre los
muertos, el ser entre seres desconocidos que parecen vivos y
cristaliza ecos, imágenes, reflejos venidos de otros lugares y otros
tiempos. Marguerite Yourcenar reconoce la fuerza implacable y
misteriosa del vacío inconmensurable que nos borra y nos llena de
sentido, pero no ubica sus versos en una populosa metrópoli ni en
una deshabitada ranchería, sino en el yerto cuerpo concreto del ser
amado, donde la devastación es una ola infatigable, indiferente al
llanto del amante.</span></span></i></span></div><div align="justify"><span style="font-size: normal;"><i><span style="font-family: times new roman;"><span>
Desorbitada ante la presencia de un cuerpo
sin voz y sin gestos, impotente ante el hecho de que ya no responde a
su dolor, inalcanzable a su deseo, el objeto de su amor es el latido
de lo que fue y permanece ausente y mudo. Aferrada al doloroso aleteo
de ese efímero milagro, Marguerite Yourcenar coloca ramitas de
resignación y elevadas verdades en la frente de la angustia, penando
de amor el cuello de la desesperanza, para hacer posible lo imposible
y aceptar lo inaceptable.</span></span></i></span></div><span style="font-size: normal;"><i><span style="font-family: times new roman;"><span>
</span></span></i></span><div align="justify"><span style="font-family: times new roman;"><span><span style="font-size: normal;">[Patricia
Damiano] </span></span></span><i><span style="font-family: times new roman;"><span><br /></span></span></i></div><style type="text/css">p { line-height: 115%; margin-bottom: 0.25cm; background: transparent }</style><style type="text/css">p { line-height: 115%; margin-bottom: 0.25cm; background: transparent }</style><style type="text/css">p { line-height: 115%; margin-bottom: 0.25cm; background: transparent }</style></div>
</div>Enrique Arias Beaskoetxeahttp://www.blogger.com/profile/13954250248479308051noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6971282554090829121.post-66123914143979205182022-03-18T13:31:00.012+01:002024-01-28T13:48:06.308+01:00Después (Christine Lavant)<div style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;"><span style="font-size: small;">No volvió a haber entre nosotros una cordialidad tan evidente como la última vez, aunque me conmovió que no se hubiera olvidado de meterme, de contrabando, entre los nuevos libros, algunos cigarrillos. Me temo que eso sucede porque cada hora que paso aquí borro los contactos con el exterior, pues me resbalaba lo que decía como si hablara con otra persona, mientras que yo, interiormente no podía desprenderme de la extraña idea de ser idéntica a la bombilla azul que enroscan por la noche en nuestro dormitorio. Y todo me importaba tan poco que lo único que tenía que hacer era estar allí e iluminar levemente este indescriptible horror. Las palabras ya no importaban, incluso cuando percibía alguna de ellas y me esforzaba en responderlas. ¿Qué pasará cuando hayan transcurrido las seis semanas? ¿Podré volver a pensar y a hablar para entenderme con los demás? Ay, tengo tanto miedo, y es un miedo diferente cada hora y siempre mayor que el anterior, algo que me parecía imposible. A veces me coloco junto a una ventana enrejada, y cuando pasa el tranvía no se oye solo un ruido repetitivo, sino que todo el edificio tiembla de forma peculiar, y entonces me sujeto y me acostumbro a que incluso me parezca bien sentir únicamente los últimos ecos del ruido y los movimientos del exterior. Sí, me puedo imaginar que aquí podría alcanzar una cierta paz, si se diera el caso de tener que quedarme aquí para siempre. Seguro que pasaría de un ataque de llanto al otro, pero cuando una consigue superarlos, ya se sabe de qué lugar no puede ser expulsada. Y eso sería mucho. Se podría utilizar todo pensamiento en tratar de adaptarse aquí para siempre y no habría que pensar en "después", con un dispendio de fuerza que a cualquiera le parecería imposible, ni en cómo ese "después" exigiría otro nuevo esfuerzo, del que con seguridad nadie sería capaz.</span></span></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: times;"><i><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEiNBYAS_7z6copAA_dPvxl4AdCyLcB28ABGKLVnEUEN40p3bkL635xQua0HyZlXE7eMHO4jVmYAYXNPktIj_KfH_SFN4MlTBvNFqEytL1qTLZ12lq1yls4ab5Pec_X0IrxTzOotNJHXTr7JXpgNckPoYb3c1JE1aZbZvDnsqY8b3LJ1Gi4giaFN9oXbhw=s735" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="Después (Christine Lavant)" border="0" data-original-height="490" data-original-width="735" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEiNBYAS_7z6copAA_dPvxl4AdCyLcB28ABGKLVnEUEN40p3bkL635xQua0HyZlXE7eMHO4jVmYAYXNPktIj_KfH_SFN4MlTBvNFqEytL1qTLZ12lq1yls4ab5Pec_X0IrxTzOotNJHXTr7JXpgNckPoYb3c1JE1aZbZvDnsqY8b3LJ1Gi4giaFN9oXbhw=w320-h213" title="Después (Christine Lavant)" width="320" /></a></i></span></div><br /><span style="font-family: times;"><i><span style="color: #2b00fe;"><span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;">____________________________________________________________________________<br /><br /></span></span></i></span><div class="c-author__image" style="text-align: left;">
</div><span style="font-family: times;"><i>
</i></span><div class="c-author__content" style="text-align: left;">
<div class="c-author__content__top"><span style="font-family: georgia;"><span style="font-size: small;"><span><span style="color: #2b00fe;"><span style="font-weight: normal;"><span><span>N</span></span></span></span><span style="color: #2b00fe;"><span style="font-weight: normal;"><span><span>otas desde un manicomio<br /></span></span></span></span></span></span></span><span style="font-family: georgia;"><span style="font-size: small;"><span><span style="color: #2b00fe;"><span style="font-weight: normal;"><span><span>Christine Lavant (</span></span></span></span></span><span><span style="color: #2b00fe;"><span style="font-weight: normal;"><span><span>Großedling,<span class="w8qArf"> </span><span class="LrzXr kno-fv">4 de julio de 1915 </span>- Wolfsberg (Austria), </span></span></span></span><span class="LrzXr kno-fv"><span style="color: #2b00fe;"><span style="font-weight: normal;"><span><span>7 de junio de 1973)</span></span></span></span></span></span></span></span></div><div class="c-author__content__top"><span style="font-family: georgia;"><span style="font-size: small;"><span><span class="LrzXr kno-fv"><span style="color: #2b00fe;"><span style="font-weight: normal;"><span><span> </span></span></span></span></span><span style="color: #2b00fe;"><span style="font-weight: normal;"><span><span><br /></span></span></span></span></span></span></span><span style="font-size: normal;"><span><span><span><span><span><span style="font-size: normal;"><span><span><span style="color: #2b00fe;"><span><span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"><span><span style="font-weight: 400;"><span><span style="font-weight: 400;"><span><span><span><a href="https://erratanaturae.com/" target="_blank">Errata naturae editores</a></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span><span style="font-family: georgia;"><span style="font-size: small;"><span><span style="color: #2b00fe;"><span style="font-weight: normal;"><span><span>, 2018<br /></span></span></span></span></span></span></span></div></div><div class="c-author__content" style="text-align: left;"><div class="c-author__content__top"><span style="font-family: times;"><span><i><span class="LrzXr kno-fv"><span style="color: #2b00fe;"><span style="font-weight: normal;"><span style="font-size: normal;"><span> </span></span></span></span></span></i></span></span></div><div class="c-author__content__top" style="text-align: justify;"><span style="font-family: times new roman;"><i>Nietzsche decía que quien más sufre exige con la mayor
intensidad la belleza, la produce; y bien podría estar hablando de este
libro. En él, Christine Lavant, una de las poetas austriacas más
admiradas, pero secretas, del siglo xx, narra su estadía voluntaria de
un mes y medio en el Hospital Psiquiátrico de Klagenfurt en 1935. Lavant
no escribió este fulgurante texto hasta 1946, once años más tarde, y no
consintió en publicarlo mientras vivía porque era demasiado personal:
en él registra su fallido intento de suicidio, su insomnio, la
convivencia con sus excéntricas compañeras, la autoritaria presencia de
los médicos y su lucha diaria por sobrevivir escribiendo. Con una prosa
exquisita, íntima y exacta, estas páginas tienen una desgarradora
potencia.</i><span style="font-family: times new roman;"><i> Thomas Bernhard, gran admirador de Lavant, se refirió a su trabajo como testimonio fundamental de un «mundo destruido».</i></span></span></div></div>Enrique Arias Beaskoetxeahttp://www.blogger.com/profile/13954250248479308051noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6971282554090829121.post-69533948066162952562022-02-13T18:54:00.014+01:002024-01-31T12:35:24.932+01:00Bastón (Du Fu)<div style="text-align: left;"><span style="font-size: small;"><span style="font-family: georgia;">¿Como ha llegado aquí<br />este bastón de hojalata?<br />El viento de otoño es frío ya.<br />La lluvia destroza los crisantemos en el recóndito patio,<br />y en el estanque la mitad de los lotos perecen en la escarcha.<br />El exilio no ha afectado tu talante,<br />y en tu soledad absoluta<br />no has dejado la práctica del zen.<br />Nos encontramos, pasamos juntos la noche;<br />redonda nos contempla la luna de Long.</span></span></div><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhF1-d7DtyBN0xzFNEEmHlgH34ehhcFE8Ob_RTaPspb_7PiYC20Vo9PDO4VB8zgK23VN1wRm4gQ739OUIGpKA5lVlp74m1M6EbtlRlVqtNH-3pqNJveIkLXTriuP8C0A9W5QyI2dLuFd2fTgzeWPheRUBO4jqgh3uRkCDJvfhYJuuT8a26A3JJpnL0-eg=s700" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="Bastón (Du Fu)" border="0" data-original-height="467" data-original-width="700" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhF1-d7DtyBN0xzFNEEmHlgH34ehhcFE8Ob_RTaPspb_7PiYC20Vo9PDO4VB8zgK23VN1wRm4gQ739OUIGpKA5lVlp74m1M6EbtlRlVqtNH-3pqNJveIkLXTriuP8C0A9W5QyI2dLuFd2fTgzeWPheRUBO4jqgh3uRkCDJvfhYJuuT8a26A3JJpnL0-eg=w320-h213" title="Bastón (Du Fu)" width="320" /></a></div><br /> <p></p><p><span style="color: #2b00fe;"><span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;">____________________________________________________________________________</span></span><span style="font-size: normal;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="color: #2b00fe;"><span><span style="font-family: Times New Roman", serif;"><span><span style="font-weight: 400;"><span><span style="font-weight: 400;"><span><span><span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></p><div style="text-align: left;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><span><span><span style="color: #2b00fe;">El vuelo oblicuo de las golondrinas<br /></span></span></span></span><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><span style="font-size: normal;"><span style="color: #2b00fe;">Du Fu (<span>Duling, 712 - Leiyang, 770)</span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><span><span><span style="color: #2b00fe;"><a href="https://www.orienteymediterraneo.com/" target="_blank"><br />Editorial del Oriente y del Mediterráneo</a>, 2000 </span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: times new roman;"><span style="font-size: normal;"><span style="color: #2b00fe;"><span><br /></span></span></span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="color: #2b00fe;"><span><span style="color: black;"><i><span style="font-family: times new roman;"><span style="font-size: normal;">Entre los líricos de la dinastía Tang, Du Fu es un gigante prolífico -han llegado hasta nosotros más de mil cuatrocientos de sus poemas, aunque otros muchos se han perdido-. destaca, no por el número, sino por la calidad de sus poemas.<br />La obra poética de Du Fu se conoce en la literatura china como </span></span></i><span style="font-family: times new roman;"><span style="font-size: normal;">shishi, <i>que viene a significar "historia en verso", mas el término es engañoso, pues los poemas no son en absoluto una mera exposición objetiva de acontecimientos o de situaciones, sino que están teñidos por los sentimientos de su autor, es decir, en ellos el lirismo se combina con la narrativa, tanto si tratan de asuntos políticos o militares como si describen un paisaje o exponen un conflicto personal o social.<br />Por otro lado, la poesía de Du Fu es fiel reflejo de tu talante: un espíritu taoísta que desprecia las riquezas y aborrece el lujo y los excesos de la corte sin caer en el orgullo y la soberbia; un hombre que prefiere el tejido basto a la fina seda. Un poeta dotado de ese sentimiento instintivo de la naturaleza propio de las almas taoístas, que impregna de emoción las cuidadosas descripciones de su lírica.<br /></i>De la "Presentación" [Clara Janés y Juan Ignacio Preciado Idoate]</span></span></span><br /></span></span></div>Enrique Arias Beaskoetxeahttp://www.blogger.com/profile/13954250248479308051noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6971282554090829121.post-33565126698626540142022-01-16T18:01:00.012+01:002024-01-30T13:13:45.360+01:00Necesidad (Marta Traba)<div style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;"><span style="font-size: small;">Sí, amor mío, amor, querido mío, claro que sí, por supuesto, el aire es tan transparente como el sí, sí te amo, sí te necesito y eso es, básicamente, la idea misma del amor, la necesidad. Yo te necesito y no sabré nunca si tú me necesitas, puede ser que lo digas y hasta sea cierto, pero cómo comprobarlo, una necesidad no se transmite, no puede sino sentirse así, totalmente, la necesidad de amparo, la necesidad de compañía, la necesidad de ser dos, de sentirse dos. Sí, el cielo desde aquí se ve increíble, morado, color de piel de uva, un extraño, ceniciento, translúcido color que jamás se hubiera imaginado para el cielo. Este cielo color de párpados, alguien lo escribió y me limito a repetirlo, pero lo repito con languidez, con felicidad, apoyo la cabeza en la almohada y la echo bien hacia atrás veo la ventana al revés, vacío y translúcido, sólo cielo. Sin embargo tu mano se atraviesa en el rectángulo, queda suspendida sobre el cielo, se abre, se afirma sobre la piel finísima de las uvas moradas. Esa mano baja y sale del rectángulo de la visión; tu mano queda sobre mi cadera, pero ese ya es otro mundo que no tiene nada que ver con el rectángulo del cielo; se apoya y pesa, amor, pesa dulcemente, y a pesar de que ese cuerpo es mío y siente y recibe la huella no puedo apoderarme sino del rectángulo del cielo al revés. Recibe el tacto de tu mano como si fuera otro mi cuerpo, otra tu mano, y no tú y yo la misma cosa, una sola felicidad, un solo estado de alerta y aquiescencia. Tu mano se apoya sobre algo duro, el hueso de la cadera es como un monte, una colina, una cordillera. Imagino tu mano pero no quiero verla, una mano de hombre, opresiva y ansiosa, largos, fuertes dedos, pero no. La imagino como es, sí, capacitada para las mínimas caricias, parece mentira que una mano masculina pueda ser tan leve, pueda reconocer las cosas con tal cautela, con tanto secreto pudor y al mismo tiempo engendrando el calor, organizándolo, articulándolo hasta que pasa de una zona a otra, va ascendiendo desde la más imperceptible tibieza, y al fin los dedos leves, incomprensiblemente dulces dedos dejan un hilo invisible sobre la piel, una quemadura en las colinas, en las cordilleras.</span></span></div><div style="text-align: justify;"> </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgNP-UGu-I9Zupd2T0cQXu6vq9PaAPpiOZP3Z1kl-oR1fSRCVmykfuSnz7lQvLN1l6servZT0vNLJq-2dasQ-0f7WFEWzfbkMfhFYbocS4QF-R59M0-NzURB7KomHTW9QAM_RYuCXGKGWE7ETn4FHZ5Euh3HOa5TbZuhtaarBI6Pdug7C2Q9Uue4ojEAA=s833" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="Necesidad (Marta Traba)" border="0" data-original-height="833" data-original-width="625" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgNP-UGu-I9Zupd2T0cQXu6vq9PaAPpiOZP3Z1kl-oR1fSRCVmykfuSnz7lQvLN1l6servZT0vNLJq-2dasQ-0f7WFEWzfbkMfhFYbocS4QF-R59M0-NzURB7KomHTW9QAM_RYuCXGKGWE7ETn4FHZ5Euh3HOa5TbZuhtaarBI6Pdug7C2Q9Uue4ojEAA=w240-h320" title="Necesidad (Marta Traba)" width="240" /></a></div><br /><p style="text-align: justify;"><br /></p><p><span style="color: #2b00fe;"><span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;">____________________________________________________________________________</span></span><span style="font-size: small;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="color: #2b00fe;"><span><span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"><span><span style="font-weight: 400;"><span><span style="font-weight: 400;"><span><span><span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></p><div style="text-align: left;"><span style="font-size: small;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="color: #2b00fe;"><span><span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"><span><span style="font-weight: 400;"><span><span style="font-weight: 400;"><span><span><span><span style="font-size: small;">Las ceremonias del verano</span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: small;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="color: #2b00fe;"><span><span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"><span><span style="font-weight: 400;"><span><span style="font-weight: 400;"><span><span><span style="font-family: georgia;">Marta Traba (</span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span><span style="font-size: small;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="color: #2b00fe;"><span><span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"><span><span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"><span><span style="font-weight: 400;"><span><span style="font-weight: 400;"><span><span><span style="font-family: georgia;"><span>Buenos Aires, 25 de enero de 1930 - Madrid, 27 de noviembre de 1983)</span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: small;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="color: #2b00fe;"><span><span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"><span><span style="font-weight: 400;"><span><span style="font-weight: 400;"><span><span><span><span style="font-size: small;"><br /><a href="https://www.editorial-montesinos.com/" target="_blank">Editorial Montesinos</a>, 1981</span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: small;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="color: #2b00fe;"><span><span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"><span><span style="font-weight: 400;"><span><span style="font-weight: 400;"><span><span><span style="font-family: georgia;"><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div class="ff0" style="text-align: justify;"><span style="font-family: times new roman;"><span style="font-size: normal;"><span class="a" style="left: 622px; top: 1814px;">Las ceremonias del verano<i> presenta directamente al lector, una pantalla, en la que se proyecta la cotidianidad narcisista de los ritos de formación y deformación del cuerpo en la conciencia de un personaje femenino. La autora parece así mismo practicar en su escritura, además de esa autoridad que se había ganado al lado de su antiguo maestro Jorge Romero Brest como agente del “maelstrom” de la modernización cultural latinoamericana, la racionalidad espacial y técnica con la que su otro maestro en París, Pierre Francastel, había definido el arte y la arquitectura casi veinte años atrás. De manera que en ese momento, con estos ingredientes apropiados en su discurso estético, Marta Traba se dispone a crear una obra de ficción, un producto artístico propio. Sólo que la novela se convertiría en un oficio más complejo, lleno de una gran carga emocional, pues ocurre en esa dimensión de creación inestable y amenazada, que más tarde ella misma llamó “zona de carga y descarga”.<br />La autora intenta resolver en su escritura algunas cuestiones problemáticas de un texto que a partir de personajes imaginarios, está inscrito en la historia que se está gestando en el momento en que se escribe. Por una parte emprende la invención de ese nuevo oficio de escritora de ficciones, y por otra, intenta aclarar sus vivencias de la Historia en el presente.<br /></i></span>Sarah González de Mojica [academia.edu]<span class="a" style="left: 622px; top: 1814px;"><i> </i></span></span><i><span style="font-size: small;"><span class="a" style="left: 645px; letter-spacing: -1px; top: 4098px; word-spacing: -1px;"></span></span></i></span></div><i><span style="font-family: times;"></span></i>Enrique Arias Beaskoetxeahttp://www.blogger.com/profile/13954250248479308051noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6971282554090829121.post-69163647997745970842021-12-29T10:30:00.014+01:002024-01-30T13:14:06.117+01:00Realidad (Einar Mar Gudmundsson)<div style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">Desde luego que yo comprendo tan poco la realidad como ella me comprende a mí. En ese aspecto estamos igualados. Ella, sin embargo, no me debe ninguna explicación y yo debo rendir mis cuentas ante ella.</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">Por supuesto que sería bueno poder decir sin más como Hegel, cuando alguien le hizo ver que sus teorías no concordaban con la realidad: "Pobre realidad, ¡qué mal debe de pasarlo!".</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">Puede que así escriban los poetas.<br />Puede que así hablen los filósofos.<br />Pero nosotros, los encerrados en sanatorios, los internados en instituciones, no tenemos ninguna respuesta cuando nuestras teorías no coinciden con la realidad, porque en nuestro mundo son otros los que tienen razón y conocen la diferencia entre el bien y el mal.</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">La nube de fármacos flota en el ambiente como si los días se hubiesen detenido.<br />-¡Páll!<br />Me sobresalté al oír mi nombre, pero no mostré ninguna reacción; ésta estaba lejísimos, muy dentro de la nube suspendida en el aire.<br />Infinita quietud en lo hondo de los ojos.<br /></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">Tormenta en la fría calma.</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;"> </span></div><p style="text-align: justify;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEigQUkdb3YhtyNk992yFc-KwXfRyQHACHmU6uKTg02gI7FoK2CE9rrP2mmtL26-e1zFPcEUtmN_vG0ghY64I30ekfDJdRDpRUbO9uxUTi6zAW27koZRA3gF3GJGZDWUFTVtRaHiFI_5aNc5OrbqxnDzgfl1jufs4sNEZucKZqZBy5tdFO-tCuHd5hfw1w=s950" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img alt="Realidad (Einar Mar Gudmundsson)" border="0" data-original-height="633" data-original-width="950" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEigQUkdb3YhtyNk992yFc-KwXfRyQHACHmU6uKTg02gI7FoK2CE9rrP2mmtL26-e1zFPcEUtmN_vG0ghY64I30ekfDJdRDpRUbO9uxUTi6zAW27koZRA3gF3GJGZDWUFTVtRaHiFI_5aNc5OrbqxnDzgfl1jufs4sNEZucKZqZBy5tdFO-tCuHd5hfw1w=w320-h213" title="Realidad (Einar Mar Gudmundsson)" width="320" /></a></div><br /> <p></p><p><span style="color: #2b00fe;"><span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;">____________________________________________________________________________</span></span><span style="font-size: small;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="color: #2b00fe;"><span><span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"><span><span style="font-weight: 400;"><span><span style="font-weight: 400;"><span><span><span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></p><div style="text-align: left;"><span style="font-size: small;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="color: #2b00fe;"><span><span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"><span><span style="font-weight: 400;"><span><span style="font-weight: 400;"><span><span><span>Ángeles del universo</span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: normal;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="color: #2b00fe;"><span><span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"><span><span style="font-weight: 400;"><span><span style="font-weight: 400;"><span><span><span style="font-family: georgia;">Einar Mar Gudmundsson (</span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span><span style="font-size: small;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="color: #2b00fe;"><span><span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"><span><span><span style="font-weight: 400;"><span><span style="font-weight: 400;"><span><span><span style="font-family: georgia;"><span><span>Reikiavik, 18 de septiembre de 1954)</span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: small;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="color: #2b00fe;"><span><span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"><span><span style="font-weight: 400;"><span><span style="font-weight: 400;"><span><span><span><br /><a href="http://www.siruela.com" target="_blank">Ediciones Siruela</a>, 1999</span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: small;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="color: #2b00fe;"><span><span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"><span><span style="font-weight: 400;"><span><span style="font-weight: 400;"><span><span><span> </span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span><br /></div><div style="text-align: justify;"><i><span style="font-family: times new roman;">Cada capítulo del libro flota como una isla dentro de ese gran archipiélago de la memoria que es </span></i><span style="font-family: times new roman;">Ángeles del universo</span><i><span style="font-family: times new roman;">.
En algunos aspectos, la novela propone una meditación en torno a los
distintos métodos que la sociedad tiene a su disposición para mantener
la locura bajo control. Es sabido que la civilización
necesita afirmar su racionalidad aislando la locura, y que, en cierto
modo, la locura solo puede existir dentro de un orden social que la
defina como tal. La conclusión a la que parece llegar Páll, en esa
suerte de revisión de algunos fragmentos aislados de su historia
personal en busca de señales que le ayuden a configurar un mapa de su
enfermedad mental, es que si uno examina su vida como parte del
movimiento enloquecido de la Historia, la línea que separa la locura
individual y la locura colectiva se adelgaza hasta casi desaparecer. </span></i></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: times new roman;"><span class="byline"><span class="author vcard"><span itemprop="name">Laury Leite [Revista de letras.net]<br /></span></span></span></span></div>Enrique Arias Beaskoetxeahttp://www.blogger.com/profile/13954250248479308051noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6971282554090829121.post-42850856220333723032021-11-29T16:52:00.010+01:002024-01-24T13:17:06.335+01:00Feminidad (Mercedes Gómez Blesa)<div style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">Esa nueva España de la Segunda República es también nueva gracias al modelo inédito de feminidad que comienzan a desempeñar y reivindicar las modernas y vanguardistas. Desde aspectos tan aparentemente insignificantes como la moda, en donde las modernas acortan sus faldas y se atreven a enseñar las piernas, retando el recato preconizado por la moral cristiana, o a ocultar sus curvas con unos vestidos que tienden a una indeferenciación de géneros que ocultan sus dotes maternales, o a salir a la calle solas, sin carabina y sin sombrero, como una protesta contra la distinción burguesa de clase, pasando por aspectos sociales tan importantes como la incorporación de la mujer a la vida universitaria o al desempeño de trabajos liberales a través de los cuales no solo busca la independencia económica, sino la formación de su propia identidad, o el ejercicio, por primera vez, de puestos de responsabilidad política, vemos que se desencadena todo un proceso de transformación social y cultural que debe ser analizado y estudiado cuando se hace balance de este período histórico. Hay, por tanto, que reivindicar una reinterpretación y relectura del modernismo y la vanguardia no solo desde un aspecto literario o artístico, sino también histórico y filosófico, pues el nuevo modelo de feminidad se va fraguando a través de la escritura y del cultivo por parte de las mujeres del género ensayístico que les permite reflexionar sobre su condición femenina y también, e indirectamente, sobre la sociedad en la que se desarrolla su proyecto vital. Las intelectuales republicanas viven ese momento de un modo mucho más trascendente que su compañeros varones de generación, pues protagonizan un doble despertar: por un lado, un despertar a una nueva España, a un nuevo marco político, al que sienten haber contribuido muy activamente en su creación y que permite el estreno de nuevas libertades; y, por otro, el despertar de una nueva identidad femenina que lleva a su máxima radicalidad el compromiso de la inteligencia con la sociedad, pues ellas no solo reivindican un cambio social más profundo, asociado a una modificación de la mentalidad de un pueblo que no quiere reconocer a la mujer como un ser moralmente autónomo</span>.</div><div style="text-align: justify;"> </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-cWLVjYvo6CI/YaT2YtCwiHI/AAAAAAAA0f8/Mxjr4ZWCSNsEc3EiBAZ_PY6z85iNNYA9wCLcBGAsYHQ/s433/Feminidad.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="Feminidad (Mercedes Gómez Blesa)" border="0" data-original-height="433" data-original-width="315" height="400" src="https://1.bp.blogspot.com/-cWLVjYvo6CI/YaT2YtCwiHI/AAAAAAAA0f8/Mxjr4ZWCSNsEc3EiBAZ_PY6z85iNNYA9wCLcBGAsYHQ/w291-h400/Feminidad.jpg" title="Feminidad (Mercedes Gómez Blesa)" width="291" /></a></div><br /><p style="text-align: justify;"><br /></p><p><span style="color: #2b00fe;"><span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;">____________________________________________________________________________</span></span></p><div style="text-align: left;"><span style="font-size: normal;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="color: #2b00fe;"><span><span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"><span><span style="font-weight: 400;"><span><span style="font-weight: 400;"><span><span><span>Las intelectuales republicanas<br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span><span style="font-size: normal;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="color: #2b00fe;"><span><span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"><span><span style="font-weight: 400;"><span><span style="font-weight: 400;"><span><span><span style="font-family: times new roman;">Mercedes Gómez Blesa (</span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span><span style="font-size: normal;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="color: #2b00fe;"><span><span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"><span><span style="font-weight: 400;"><span><span style="font-weight: 400;"><span><span><span style="font-family: georgia;"><span>Casas-Ibáñez, Albacete</span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span><span style="font-size: normal;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="color: #2b00fe;"><span><span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"><span><span style="font-weight: 400;"><span><span style="font-weight: 400;"><span><span><span style="font-family: georgia;"><span><span class="d2edcug0 hpfvmrgz qv66sw1b c1et5uql b0tq1wua a8c37x1j keod5gw0 nxhoafnm aigsh9s9 d9wwppkn fe6kdd0r mau55g9w c8b282yb hrzyx87i jq4qci2q a3bd9o3v b1v8xokw oo9gr5id hzawbc8m" dir="auto">, 21 de septiembre</span> de 1964</span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="color: #2b00fe;"><span><span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"><span><span style="font-weight: 400;"><span><span style="font-weight: 400;"><span><span><span style="font-family: georgia;"><span>)</span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span><span style="font-size: normal;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="color: #2b00fe;"><span><span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"><span><span style="font-weight: 400;"><span><span style="font-weight: 400;"><span><span><span> <br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: normal;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="color: #2b00fe;"><span><span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"><span><span style="font-weight: 400;"><span><span style="font-weight: 400;"><span><span><span><br /><a href="https://malpasoycia.es/categoria-producto/biblioteca-nueva/" target="_blank">Editorial Biblioteca Nueva</a>, 2007</span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: normal;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="color: #2b00fe;"><span><span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"><span><span style="font-weight: 400;"><span><span style="font-weight: 400;"><span><span><span> </span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span>
</div><div class="row">
</div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: times new roman;"><i>De hecho, la imagen de la mujer aparece siempre asociada a la
iconografía de la República. En la mayoría de los carteles
propagandísticos del nuevo gobierno, la República está casi siempre
simbolizada por una mujer joven, decidida, firme, con un gesto
resolutivo que contempla esperanzada el horizonte, enarbolando la
bandera tricolor, como ocurre en las pinturas de Pradillo. El nuevo
régimen, por tanto, apostaba por esta nueva imagen de mujer, por esta </i>garçonne<i>,
que abandona el recinto del hogar para ocupar un puesto al lado del
hombre en la transformación y regeneración social. La representación
femenina republicana apunta, pues, hacia este nuevo icono de una mujer
dinámica, independiente, que se sitúa, portando la bandera, a la
vanguardia, a la cabeza de una sociedad que apuesta por el cambio. Es
ella, la mujer-república, la posibilitadora de un futuro, porque con su
esfuerzo va a contribuir, de una manera muy especial, a crear la nueva
España que se soñaba y que tenía en sus manos.</i></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: times new roman;">Mercedes Gómez Blesa [Revista 7IM] <i><br /></i></span></div>Enrique Arias Beaskoetxeahttp://www.blogger.com/profile/13954250248479308051noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6971282554090829121.post-19940027565199244432021-11-10T13:10:00.010+01:002024-01-31T12:35:46.643+01:00Llanto (Ángel González)<p></p><div style="text-align: left;"><i><span style="font-weight: normal;"><span style="font-size: normal;"><span style="font-family: georgia;">«Qué le vamos a hacer»</span></span></span></i></div><span style="font-size: normal;"><span style="font-family: georgia;">
</span></span><p><span style="font-size: normal;"><span style="font-family: georgia;">Y ahora,<br />
con el alma vacía como tantas<br />
veces,<br />
contemplo el lento paso de los días<br />
que me empujan no sé hacia qué destino,<br />
oscuro, presentido,<br />
ya sin curiosidad. Es aburrido<br /></span></span>
<span style="font-size: normal;"><span style="font-family: georgia;"><span id="more-18055"></span>sabes y no saber, equivocarse<br />
y acertar. También estar seguro<br />
es tan insoportable en muchos casos<br />
como dudar, como ceder, como desmoronarse.<br />
Seguro, a salvo, ahora<br />
que ya pasó el dolor,<br />
observo la zozobra lo mismo que una estela<br />
fundida a mis espaldas<br />
con el espeso limo<br />
de los sucesos cotidianos, dados<br />
—antes de ser recuerdos— al olvido.<br />
La indiferencia ante la propia suerte<br />
no es mejor compañera que la angustia,<br />
ni mi sonrisa<br />
(cuando el azar nos pone,<br />
viejo amor,<br />
frente a frente)<br />
representa otra cosa que la ausencia<br />
de algún gesto más justo<br />
para significar la seca, dolorosa,<br />
irreparable pérdida del llanto.</span></span></p><p><span style="font-size: normal;"><span style="font-family: georgia;"></span></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-size: normal;"><span style="font-family: georgia;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-z1xxIUGzHrY/YYu2FhAx7_I/AAAAAAAA0bY/Aj4EPbCrW809A_6LsHRCCbkZAbESodC2QCLcBGAsYHQ/s626/Llanto.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="Llanto (Ángel González)" border="0" data-original-height="417" data-original-width="626" height="213" src="https://1.bp.blogspot.com/-z1xxIUGzHrY/YYu2FhAx7_I/AAAAAAAA0bY/Aj4EPbCrW809A_6LsHRCCbkZAbESodC2QCLcBGAsYHQ/w320-h213/Llanto.jpg" title="Llanto (Ángel González)" width="320" /></a></span></span></div><span style="font-size: normal;"><span style="font-family: georgia;"> </span></span><p></p><p><span style="font-size: normal;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="color: #2b00fe;"><span><span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"><span><span style="font-weight: 400;"><span><span style="font-weight: 400;"><span><span><span> </span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></p><p><span style="font-size: normal;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="color: #2b00fe;"><span><span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"><span><span style="font-weight: 400;"><span><span style="font-weight: 400;"><span><span><span> </span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></p><p><span style="font-size: normal;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="color: #2b00fe;"><span><span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"><span><span style="font-weight: 400;"><span><span style="font-weight: 400;"><span><span><span> </span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></p><p><span style="font-size: normal;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="color: #2b00fe;"><span><span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"><span><span style="font-weight: 400;"><span><span style="font-weight: 400;"><span><span><span> </span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></p><p><span style="font-size: normal;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="color: #2b00fe;"><span><span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"><span><span style="font-weight: 400;"><span><span style="font-weight: 400;"><span><span><span> </span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></p><p><span style="color: #2b00fe;"><span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;">____________________________________________________________________________</span></span></p><div style="text-align: left;"><span style="font-family: georgia;"><span style="font-size: normal;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="color: #2b00fe;"><span><span><span><span style="font-weight: 400;"><span><span style="font-weight: 400;"><span><span><span>Tratado de Urbanismo<br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span><span style="font-family: georgia;"><span style="font-size: normal;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="color: #2b00fe;"><span><span><span><span style="font-weight: 400;"><span><span style="font-weight: 400;"><span><span><span>Ángel González (</span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span><span style="font-size: normal;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="color: #2b00fe;"><span><span><span><span style="font-weight: 400;"><span><span style="font-weight: 400;"><span><span><span><span>Oviedo, </span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span><span style="font-size: normal;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="color: #2b00fe;"><span><span><span><span style="font-weight: 400;"><span><span style="font-weight: 400;"><span><span><span><span>6 de septiembre de 1925 – </span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span><span style="font-size: normal;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="color: #2b00fe;"><span><span><span><span style="font-weight: 400;"><span><span style="font-weight: 400;"><span><span><span><span>Madrid, </span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span><span style="font-size: normal;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="color: #2b00fe;"><span><span><span><span style="font-weight: 400;"><span><span style="font-weight: 400;"><span><span><span><span>12 de enero de 2008)</span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: georgia;"><span style="font-size: normal;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="color: #2b00fe;"><span><span><span><span style="font-weight: 400;"><span><span style="font-weight: 400;"><span><span><span><span> </span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span><span style="font-family: georgia;"><span style="font-size: normal;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="color: #2b00fe;"><span><span><span><span style="font-weight: 400;"><span><span style="font-weight: 400;"><span><span><span><br /><a href="https://www.penguinlibros.com/es/11351-lumen#" target="_blank">Editorial </a></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span><span style="font-family: georgia;"><span style="font-size: normal;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="color: #2b00fe;"><span><span><span><span style="font-weight: 400;"><span><span style="font-weight: 400;"><span><span><span><a href="https://www.penguinlibros.com/es/11351-lumen#" target="_blank">Lumen</a>, 1985<br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span><span style="font-size: normal;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="color: #2b00fe;"><span><span><span><span style="font-weight: 400;"><span><span style="font-weight: 400;"><span><span><span><span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><span style="font-size: normal;"><span style="font-family: georgia;"><span><span><span><span><span><span style="color: #3d6a8b;"><span style="color: #3d6a8b;"><span class="_Xbe kno-fv"></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span><div style="text-align: justify;"><i><span style="font-family: times;"><span lang="es">« </span></span></i><span style="font-family: times new roman;"><span lang="es">Tratado de urbanismo </span></span><i><span style="font-family: times new roman;"><span lang="es">» (1967) reflexiona
sobre una experiencia de lo cotidiano configurada por la vida en la
ciudad, ya sea desde el presente -Madrid, años sesenta-, ya desde el
recuerdo lejano de la infancia. El análisis de la ciudad contemporánea
da origen a distintas variaciones, incisos personales y exploraciones de
la memoria, situando en primer plano la crítica de la vida social y de
los prejuicios imperantes a través de la ironía. Igual que otros poetas
españoles de la generación del medio siglo, Ángel González enlaza sus
vivencias personales con la historia colectiva; « Tratado de urbanismo »
cierra un ciclo en su obra poética.<br /></span></span></i><span style="font-family: times new roman;"><span lang="es">[</span></span><span style="font-family: times new roman;">Antonio <span class="familyName">Jiménez Millán. Cahiers d'études romanes]</span></span></div>Enrique Arias Beaskoetxeahttp://www.blogger.com/profile/13954250248479308051noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6971282554090829121.post-58883308003797552622021-10-23T14:13:00.011+02:002024-01-23T14:20:01.949+01:00Interrruptor (Mary Oliver)<div style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">Es una mañana plateada como otra cualquiera. Estoy sentada frente a mi escritorio. Y suena el teléfono, o alguien llama a la puerta. Yo estoy enfrascada en la maquinaria de mis cavilaciones. A regañadientes me levanto, contesto el teléfono o abro la puerta. Y la idea que acariciaba ya con las manos, o con las puntas de los dedos, se desvanece.<br />El trabajo creativo requiere soledad. Requiere concentración, sin interrupciones. Requiere la totalidad del cielo para surcarlo y ningún ojo que observe hasta que alcance esa certeza a la que aspira, y que no necesariamente posee de inmediato. Es decir, intimidad. Un espacio aislado; para deambular, roer lápices, garabatear y borrar y de nuevo garabatear.<br />Pero en ciertas ocasiones, si no muchas, la interrupción no proviene de otro, sino del propio yo, o de un yo dentro del yo que silba y aporrea la puerta y se tira en bomba en el estanque de la meditación. Y ¿qué te dice? Que has de llamar al dentista, que te has quedado sin mostaza, que el cumpleaños del tío Stanley es dentro de dos semanas. Por supuesto, reaccionas. Y luego vuelves al trabajo, solo que los duendecillos de las ideas han huido y desaparecido entre la bruma.<br />Es a esta fuerza interna -este interruptor íntimo- a quien quisiera seguir la pista. El mundo muda de piel con la fuerza de un espacio abierto y colectivo, con sus muchas interacciones, tal y como se espera del mundo. ¿Qué objetar al respecto? Pero que una misma pueda interrumpirse a sí misma -y que lo haga- es un cuestión misteriosa y peculiar.</span></div><div style="text-align: justify;"> </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-4tmnWHC6XFg/YXP4Sy2-E8I/AAAAAAAA0Yw/kUw_sufTZfoJmHJfxjidv1GYjFrvFAXfQCLcBGAsYHQ/s904/Interruptor.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="Interrruptor (Mary Oliver)" border="0" data-original-height="904" data-original-width="736" height="320" src="https://1.bp.blogspot.com/-4tmnWHC6XFg/YXP4Sy2-E8I/AAAAAAAA0Yw/kUw_sufTZfoJmHJfxjidv1GYjFrvFAXfQCLcBGAsYHQ/w261-h320/Interruptor.jpg" title="Interrruptor (Mary Oliver)" width="261" /></a></div><br /><p style="text-align: justify;"><br /></p><p style="text-align: left;"><span style="color: #2b00fe;"><span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;">____________________________________________________________________________</span></span></p><div class="Ct"><span style="font-size: normal;"><span><span><span><span><span><span style="font-size: normal;"><span><span><span style="color: #2b00fe;"><span><span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"><span><span style="font-weight: 400;"><span><span style="font-weight: 400;"><span><span><span>La escritura indómita<br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span><span style="font-size: normal;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="color: #2b00fe;"><span><span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"><span><span style="font-weight: 400;"><span><span style="font-weight: 400;"><span><span><span style="font-family: georgia;">Mary Oliver (</span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span><span style="font-size: normal;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="color: #2b00fe;"><span><span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"><span><span style="font-weight: 400;"><span><span style="font-weight: 400;"><span><span><span style="font-family: georgia;"><span>Maple Heights, 10 de septiembre de 1935 – Hobe Sound, 17 de enero de 2019)</span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div class="Ct"><span style="font-size: normal;"><span><span><span><span><span><span style="font-size: normal;"><span><span><span style="color: #2b00fe;"><span><span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"><span><span style="font-weight: 400;"><span><span style="font-weight: 400;"><span><span><span><br /><a href="https://erratanaturae.com/" target="_blank">Errata naturae editores</a>, 2021<br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span><div align="justify"><span style="font-size: normal;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="color: #2b00fe;"><span><span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"><span><span style="font-weight: 400;"><span><span style="font-weight: 400;"><span><span> </span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div align="justify"><span style="font-size: normal;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="color: #2b00fe;"><span><span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"><span><span style="font-weight: 400;"><span><span style="font-weight: 400;"><span><span><span style="font-family: georgia;"> </span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span><span><span><span><span><span><span><span><span style="color: #2b00fe;"><span><span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"><span><span style="font-weight: 400;"><span><span style="font-weight: 400;"><span><span><span style="font-family: georgia;"><span class="aCOpRe"><span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span><span><span style="font-family: georgia;"><span><span><span><span><span><span style="color: #2b00fe;"><span><span><span style="font-weight: 400;"><span><span style="font-weight: 400;"><span><span><span><span class="aCOpRe"><span><span class="aCOpRe"><span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span><span><span><span><span style="color: #2b00fe;"><span><span><span style="font-weight: 400;"><span><span style="font-weight: 400;"><span><span><span><span class="aCOpRe"><span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><span style="font-size: normal;"><span style="font-family: georgia;"><span><span><span><span><span><span style="color: #3d6a8b;"><span style="color: #3d6a8b;"><span class="_Xbe kno-fv"><span class="st"></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: justify;"><i><span style="font-family: times new roman;">Y lo que pasa envuelve su escritura: el hilo de la literatura, el hilo de la naturaleza, ese tercer hilo de la vida. Estos ensayos buscan lo extraordinario, conscientes de que no se trata de algo excepcional, aquello que no suele ocurrir, sino de algo que sucede ante nosotros, tan acostumbrados a mundos grises que difícilmente percibimos la belleza. </span></i><span style="font-family: times new roman;">"El mundo necesita tanto soñadores como zapateros"</span><i><span style="font-family: times new roman;">, nos advierte Mary Oliver al comienzo de </span></i><span style="font-family: times new roman;">La escritura indómita</span><i><span style="font-family: times new roman;">; </span></i><span style="font-family: times new roman;">"todos somos salvajes, audaces, asombrosos. Y ni uno solo de nosotros es bello"</span><i><span style="font-family: times new roman;">, seguimos leyendo. La vida la interpreta según aprendió leyendo a Emerson, desde la convicción de que nos relacionamos con el mundo -con la tierra, con el mar, con quienes lo habitan- como depredadores, omitiendo la destrucción que causamos, sin más conciencia que la que tenemos de nosotros mismos, y desde la celebración de esa conciencia: la de estar en el mundo, ser con él.</span></i></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: times new roman;">[Prólogo de Elena Medel] </span><br /></div>Enrique Arias Beaskoetxeahttp://www.blogger.com/profile/13954250248479308051noreply@blogger.com0